.jpg)
Ερχεται η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας. Μειώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές
Από τις 15 Σεπτεμβρίου του 2011 θα εφαρμοστεί στις συνεπείς επιχειρήσεις η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας με «αντάλλαγμα» τη μείωση, σε πρώτη φάση, κατά 10% των εισφορών του εργοδότη και του εργαζόμενου. Από την 1η Ιουλίου, η ηγεσία του υπουργείου θα εφαρμόσει την κάρτα πιλοτικά. Τα παραπάνω προβλέπει το νομοσχέδιο για το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας που παρουσιάζει στο αυριανό Υπουργικό Συμβούλιο ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ. Κουτρουμάνης. Το σχέδιο νόμου θα ψηφιστεί τον Ιανουάριο και θα προβλέπει τα εξής:
Την περαιτέρω μείωση των εισφορών (έως 25% στην τριετία) με υπουργικές αποφάσεις, διπλό πρόστιμο (1.000 ευρώ) για κάθε παράνομα απασχολούμενο, αλλά και νέα μέτρα για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας (δημιουργείται «άμεση δράση» στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) και την εξωδικαστική επίλυση των διαφορών (καθιερώνεται ο θεσμός του Συμφιλιωτή). Οι βασικές διατάξεις τις οποίες αποκαλύπτει η «Η» έχουν ως εξής:
Αρθρο 24
Κάρτα Εργασίας
«Εισάγεται η δυνατότητα εγκατάστασης στους χώρους εργασίας των επιχειρήσεων ηλεκτρονικού συστήματος (κάρτα εργασίας) που θα χρησιμοποιείται για την καταγραφή της προσέλευσης, του χρόνου εργασίας και της αποχώρησης των εργαζομένων κατά τη διάρκεια των εργασίμων ωρών. Η κάρτα εργασίας θα συνδέεται με το κεντρικό ηλεκτρονικό σύστημα που θα αναπτυχθεί μεταξύ ΙΚΑ, ΣΕΠΕ και ΟΑΕΔ. Οι επιχειρήσεις οι οποίες θα εγκαταστήσουν την κάρτα εργασίας στους χώρους εργασίας τους, θα έχουν έκπτωση 10% επί των καταβαλλόμενων ασφαλιστικών εισφορών (εργοδοτικών και εργατικών). Προϋπόθεση χορήγησης, εφαρμογής και λειτουργίας του συστήματός της κάρτας εργασίας είναι η εμπρόθεσμη καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών.
Σε περίπτωση που διαπιστωθεί ανασφάλιστη είτε αδήλωτη εργασία σε επιχείρηση η οποία εφοδιάστηκε με το σύστημα της κάρτας εργασίας θα επιβάλλεται στην επιχείρηση αυτή, πέραν των λοιπών διοικητικών κυρώσεων που προβλέπονται από τις διατάξεις του παρόντος νόμου, επιπλέον διοικητική κύρωση ύψους 500 ευρώ για κάθε μισθωτό, τον οποίο η επιχείρηση απασχολεί παράνομα και στον ανασφάλιστο και παρανόμως απασχολούμενο εργαζόμενο αντίστοιχη διοικητική κύρωση ύψους 500 ευρώ, η οποία επίσης θα καταβάλλεται από τον εργοδότη.
Ημερομηνία έναρξης της παρούσας ρύθμισης ορίζεται η 15η Σεπτεμβρίου 2011. Με υπουργική απόφαση του υπουργού Εργασίας θα καθορισθούν οι επιχειρήσεις, οι οποίες αρχικώς θα έχουν τη δυνατότητα να ενταχθούν στο πεδίο εφαρμογής της παρούσας ρύθμισης, τυχόν αναπροσαρμογή του προστίμου και του ποσοστού της έκπτωσης, οι βασικές προδιαγραφές του συστήματος αυτού και ο τρόπος λειτουργίας του. Με την ίδια απόφαση θα καθοριστούν η διαδικασία και ο τρόπος αποστολής των στοιχείων στο κεντρικό δίκτυο υπολογιστών μεταξύ ΙΚΑ, ΣΕΠΕ και ΟΑΕΔ. Το ποσοστό της έκπτωσης είναι δυνατόν να αναπροσαρμόζεται με απόφαση του υπουργού Εργασίας».
«Συμφιλιωτής Εργασίας»
Οι επιθεωρητές θα απαντούν σε ειδικό πενταψήφιο αριθμό και θα ελέγχουν τις καταγγελίες με επιτόπιες έρευνες
Με το ίδιο νομοσχέδιο ιδρύεται στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας υπηρεσία «άμεσης δράσης» για τις καταγγελίες παραβιάσεων της νομοθεσίας (εργατικής και ασφαλιστικής) και θεσμοθετείται ο «Συμφιλιωτής Εργασίας» για την εξωδικαστική επίλυση των διαφορών:
Οι επιθεωρητές της «άμεσης δράσης» θα απαντούν σε ειδικό πενταψήφιο τηλεφωνικό αριθμό και θα ελέγχουν τις καταγγελίες με επιτόπιες έρευνες έχοντας τη συνδρομή και της Ελληνικής Αστυνομίας.
Ο Συμφιλιωτής Εργασίας θα παρεμβαίνει, ύστερα από αίτηση είτε του εργαζομένου είτε του εργοδότη είτε και των δύο μαζί, σε κάθε θέμα που προκαλεί διένεξη με αφορμή τη σχέση εργασίας ακόμη κι αν ακόμη δεν αποτελεί αντικείμενο συλλογικής σύμβασης (δηλαδή και σε ατομικές διαφορές). Η διαδικασία της Συμφιλίωσης θα έχει διάρκεια 10 - 20 ημέρες. Ο Συμφιλιωτής θα εκτιμά όλα τα αποδεικτικά μέσα που τίθενται ενώπιόν του, θα υποβάλει προτάσεις και θα μπορεί να ζητά οποιοδήποτε στοιχείο κρίνει απαραίτητο για τη διαμόρφωση της κρίσης του, θα μπορεί να εξετάζει πρόσωπα, να ζητά τη συνδρομή εμπειρογνωμόνων και υπηρεσιακών παραγόντων συναρμόδιων φορέων και γενικά να πράττει καθετί που θεωρεί αναγκαίο για την διατύπωση της πρότασής του. «Ο Συμφιλιωτής θα προσπαθεί να επιτύχει την προσέγγιση των απόψεων των μερών το συντομότερο δυνατό για τον τερματισμό της διένεξης, προτείνοντας λύσεις για την επίτευξη συμφωνίας, τις οποίες δύνανται να αποδεχτούν τα μέρη».
Θέση Συμφιλιωτή (για συλλογικές διαφορές) και Συμφιλιωτή Εργασίας (για τις ατομικές διαφορές) μπορούν να διεκδικήσουν με εσωτερικό διαγωνισμό μόνιμοι υπάλληλοι του ΣΕΠΕ, της κεντρικής υπηρεσίας του υπουργείου, του ΟΑΕΔ και του ΙΚΑ.
Πότε θα ενεργοποιείται το υπουργείο
«Η πολιτική ηγεσία και η Διεύθυνση του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης θα επιλαμβάνονται πάντοτε περιπτώσεων Συμφιλίωσης γενικότερου ενδιαφέροντος Περιφερειακής ή εθνικής κλίμακας για θέματα που απασχολούν και ενδιαφέρουν κλάδους ή επαγγέλματα με μεγάλο αριθμό εργαζομένων, περιπτώσεων όπου οι διαπραγματεύσεις φθάνουν σε αδιέξοδο, απειλείται διένεξη μεταξύ των μερών και είναι ορατό το ενδεχόμενο διατάραξης της εργασιακής ειρήνης σε εθνικό επίπεδο, με συνέπεια την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την πρόκληση σοβαρών επιπτώσεων στην εθνική οικονομία», σύμφωνα με το νομοσχέδιο.
Στις περιπτώσεις αυτές «θα συμμετέχει απαραιτήτως στη Συμφιλιωτική Διαδικασία και ένας εκπρόσωπος από το υπουργείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας ή από άλλο υπουργείο». Από τους «εμπλεκομένους» θα συμμετέχουν μέχρι τρεις εκπρόσωποι από κάθε ενδιαφερόμενο μέρος, ένας εκπρόσωπος της πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης ή της δευτεροβάθμιας ή του Εργατικού Κέντρου της περιοχής ή της ΓΣΕΕ εκ μέρους των εργαζομένων καθώς και ένας εκπρόσωπος της συνδικαλιστικής οργάνωσης εκ μέρους του εργοδότη ή των εργοδοτών και σε κάθε περίπτωση οι νομικοί σύμβουλοι του κάθε μέρους.
Οι αλλαγές
Στις 15 Σεπτεμβρίου θα τεθεί σε πλήρη λειτουργία το ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης της εργασίας στις επιχειρήσεις.
Μόνο όσες επιχειρήσεις καταβάλλουν εμπρόθεσμα τις εισφορές θα μπορούν να εφαρμόσουν την ηλεκτρονική κάρτα εργασίας και να έχουν την πρώτη έκπτωση 10% στις εισφορές.
Με απόφαση του υπουργού θα μπορεί να αναπροσαρμόζεται το ποσοστό της έκπτωσης των εισφορών.
Θα επιβάλλεται, διπλό πρόστιμο (500 ευρώ στον εργοδότη και 500 ευρώ στον εργαζόμενο) για κάθε παράνομα απασχολούμενο.
Γιαγκάζογλου: «Θρησκευτικά υποχρεωτικά και για όλους»
Την εκτίμηση ότι η πολιτική ηγεσία του υπ. Παιδείας, υιοθετώντας τη σχετική εισήγηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, θα διατηρήσει και στο νέο Λύκειο το μάθημα των Θρησκευτικών στο βασικό κορμό των μαθημάτων γενικής παιδείας, εξέφρασε ο Σύμβουλος του τομέα Θεολόγων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, δρ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, μιλώντας στο Ρ/Σ της Ιεράς Μητρόπολης Λάρισας και στο δημοσιογράφο – θεολόγο Χάρη Ανδρεόπουλο. Κρίνοντας με βάση παιδαγωγικά κριτήρια ο κ. Γιαγκάζογλου υποστήριξε ότι το ανθρωποκεντρικό σχολείο που οραματίζεται η πολιτεία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να έχει, ως υποχρεωτικά, βασικά ανθρωπιστικά μαθήματα, όπως το θρησκευτικό και το ιστορικό μάθημα. «Δεν μπορεί να νοηθεί εγκύκλια παιδεία χωρίς Θρησκευτικά και Ιστορία», τόνισε ο Σύμβουλος του Π.Ι., αναφέροντας ότι, σε αντίθεση με την πρόταση μιας Επιτροπής διευθυντών που διέρρευσε στο Τύπο και ήθελε τα Θρησκευτικά και την Ιστορία, ως επιλεγόμενα μαθήματα στο νέο Λύκειο, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο πρόκειται να εισηγηθεί στη πολιτική ηγεσία του υπουργείου τα δύο αυτά - καθώς και άλλα - μαθήματα γενικής παιδείας, να υπάρχουν ως υποχρεωτικά στο νέο Λύκειο, ως «εκ των ων ουκ άνευ» μορφωτικά αγαθά, αν θέλουμε να μιλάμε για ένα Λύκειο που παρέχει πραγματική γενική, ανθρωπιστική παιδεία και όχι κατάρτιση.
«Αν το μάθημα των Θρησκευτικών τεθεί υπό καθεστώς επιλογής, τότε θα μπορεί ένας μαθητής να μην το επιλέξει ποτέ, όχι επειδή δεν συμπαθεί το μάθημα, αλλά απλώς για να ελαφρύνει το πρόγραμμά του. Είναι, όμως, δυνατόν να θεωρήσουμε ότι σ’ αυτόν τον μαθητή παρέχεται εγκύκλια γενική παιδεία;», διερωτήθηκε ο κ. Γιαγκάζογλου, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι, τελικά, θα αναθεωρηθεί η πρόταση της Επιτροπής διευθυντών να γίνει το μάθημα επιλεγόμενο και θα παραμείνει υποχρεωτικό. Γιατί», όπως επεσήμανε, «αν επικρατήσουν κριτήρια που δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν την ανθρωποκεντρική διάσταση της γενικής εκπαίδευσης και περιθωριοποιούν μαθήματα κορμού, όπως τα Θρησκευτικά και η Ιστορία, τότε Γενικό Λύκειο τινάζεται στον αέρα…».
Ο Σύμβουλος του Π.Ι. αναφερόμενος, ειδικότερα, στην ουσιαστική προσφορά που μπορεί να έχει το θρησκευτικό μάθημα, ειδικά στην εποχή μας, κατά την οποία τα σχολεία μας υποδέχονται όλο και περισσότερο παιδιά μεταναστών, ο κ. Γιαγκάζογλου τόνισε ότι στις μέρες μας ο ειδικός ρόλος του θρησκευτικού μαθήματος για τη διαχείριση των ζητημάτων της διαπολιτισμικότητας είναι αναντικατάστατος, μιας και τα μεταναστόπουλα προέρχονται, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, από διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις και, άρα, θα πρέπει και να δικά μας παιδιά - τα ορθόδοξα Ελληνόπουλα - να ενημερωθούν για το πιστεύω των συμμαθητών τους, αλλά και τα μεταναστόπουλα να ενημερωθούν για τη κεντρική θρησκευτική παράδοση του τόπου που τους φιλοξενεί, για τη ομαλή κοινωνική ένταξή τους.
Ο κ. Γιαγκάζογλου εξέφρασε την εκτίμηση ότι το υπουργείο κινείται προς την κατεύθυνση αναθεώρησης της πρότασης να ενταχθεί στα επιλεγόμενα μαθήμα το μάθημα των Θρησκευτικών, όπως είχε εισηγηθεί η Επιτροπή διευθυντών και σημείωσε ότι ήδη το υπουργείο έχει συστήσει μια άλλη επιστημονική επιτροπή στην οποία μετέχει και ο πρόεδρος του τμήματος Β/θμιας γενικής εκπαίδευσης του Π.Ι. Χρήστος Δούκας, ο οποίος, όπως εξήγησε ο κ. Γιαγκάζογλου, πρόκειται να μεταφέρει τις προτάσεις που έκανε το Π.Ι. ένα χρόνο ενωρίτερα, στο πλαίσιο της συμμετοχής του στον εθνικό διάλογο για την Παιδεία.
ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ Π.Ι.
Ποιες είναι, σε γενικές γραμμές, αυτές οι προτάσεις (για το νέο Λύκειο) του Π.Ι.: η ύπαρξη ενός ισχυρού κορμού μαθημάτων εγκύκλιας - γενικής παιδείας (μεταξύ των οποίων και το θρησκευτικό μάθημα) που θα είναι υποχρεωτικά για όλους τους μαθητές και από κεί και πέρα να υπάρχουν εξειδικεύσεις – κύκλοι θεωρητικής και θετικής κατεύθυνσης καθώς και κοινωνικοικονομικών επιστημών που θα έχουν μαθήματα υψηλής και χαμηλής βαρύτητας και σ’ αυτές τις κατευθύνσεις θα μπορούν να υπάρχουν στοχευμένες επιλογές μαθημάτων, ενώ θα πρέπει να υπάρχουν και επιλογές σε μαθήματα ξένων γλωσσών, σε δράσεις πολιτισμού, περιβαλλοντικής αγωγής, κ.ο.κ. Ο κ. Γιαγκάζογλου επεσήμανε, επίσης, ότι το νέο Λύκειο προτείνεται να συνδέεται με τα προγράμματα σπουδών του Δημοτικού και του Γυμνασίου, ασφαλώς δε και με τη τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχοντας, όμως, σε κάθε περίπτωση στο πρόγραμμά του τον κορμό των υποχρεωτικών μαθημάτων γενικής παιδείας, στο πλαίσιο της μορφωτικής του αυτοτέλειας.
Ο Σύμβουλος του Π.Ι. είπε ότι ήδη γίνονται συζητήσεις, υπάρχουν σε εξέλιξη ζυμώσεις και όταν η υπουργός δημοσιοποιήσει στο επίσημο σχέδιο για το νέο Λύκειο, τότε στο πλαίσιο της επίσημης διαβούλευσης θα πρέπει να τοποθετηθούν οι πάντες έτσι ώστε μέσα από ένα δημιουργικό διάλογο να προκύψει το καλύτερο αποτέλεσμα.
ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Ως προς τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο που θα πρέπει να έχει το μάθημα ο κ. Γιαγκάζογλου ανέφερε ότι η 11μελής Επιστημονική Επιτροπή για τα νέα προγράμματα του Δημοτικού και του Γυμνασίου σχεδιάζει να προτείνει ένα πολύ πιο ανοικτό χαρακτήρα θρησκευτικού μαθήματος για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Το μάθημα δεν θα είναι θρησκειολογικό, όπως θρυλείται από κάποιους, αλλά ένα μάθημα θεολογικό – παιδαγωγικό το οποίο θα είναι πιο ανοικτό απ΄ ότι είναι σήμερα στις άλλες χριστιανικές θρησκευτικές παραδόσεις, τα άλλα θρησκεύματα και στα μεγάλα ζητήματα που έθεσε η εκκοσμίκευση από τη μετανεωτερικότητα και μετά. Αρα, μιλάμε για ένα μάθημα που θα χωράει όλους του μαθητές χωρίς, φυσικά, να απεμπολεί τον κεντρικό ρόλο της ορθόδοξης θεολογίας και παράδοσης ο οποίος θα είναι απόλυτα κεντρικός, όπως συμβαίνει και με το μάθημα της Ιστορίας.
Μιλάμε για ένα θρησκευτικό μάθημα ανοικτό, πλουραλιστικό, με γνωσιακό και παιδαγωγικό χαρακτήρα, ένα μάθημα που θα ανοίγεται στις μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις (Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός) και στις μεγάλες θρησκείες που μας ενδιαφέρουν για το σήμερα (Ισλάμ, Ιουδαϊσμός). Αυτό είναι εξ’ άλλου και το πρόγραμμα των Θεολογικών μας Σχολών», υπογράμμισε ο κ. Γιαγκάζογλου εκφράζοντας τη «απορία για το γεγονός ότι ορισμένοι με φανατισμό και συκοφαντική διάθεση μονίμως έχουν τη τάση να θεωρούν ότι η υπέβαση του κατηχητικού ή του ομολογιακού προτύπου του μαθήματος των Θρησκευτικών θα σημάνει την αλλοίωσή του κάτι που, φυσικά, δεν ισχύει, επ’ ουδενί. Ισα – ίσα, επεσήμανε «αυτό που επιδιώκεται να τονισθεί είναι ο μορφωτικός και παιδαγωγικός χαρακτήρας της ορθόδοξης Θεολογίας η οποία μεταπλάθει σε γνωσιακά στοιχεία και αξίες παιδαγωγικές την ορθόδοξη παράδοση όπως αυτή σαρκώθηκε στα μνημεία του πολιτισμού, στην εκκλησιαστική τέχνη, στα κείμενα των Πατέρων, κλπ. Όλα αυτά θα πρέπει να περάσουν στο μαθητή, αλλά με έναν χαρακτήρα καθαρά παιδαγωγικό και γνωσιακό και όχι χαρακτήρα μύησης στη πίστη, διότι αυτή η υπόθεση είναι πάρα πολύ σοβαρή, αλλά η κατήχηση δεν μπορεί να είναι έργο της πολιτείας και του σχολείου, καθώς ξεκάθαρα αποτελεί υπόθεση και έργο της Εκκλησίας»
ΤΕΡΜΑ ΣΤΙΣ ΑΠΑΛΛΑΓΕΣ
Για το θρησκευτικό μάθημα στο Λύκειο ο κ. Γιαγκάζογλου ανέφερε ότι το Π.Ι. πρόκειται να εισηγηθεί το σημερινό μάθημα της Χριστιανικής Ηθικής που διδάσκεται στη σημερινή Γ’ Λυκείου να «εξαπλωθεί» και στην Α’ και Β΄ τάξη του νέου Λυκείου, αλλάζοντας έτσι τη σημερινή λογική ότι στη Α’ τάξη κάνουμε ένα είδος κατήχησης και λειτουργικής, στη Β΄ κάνουμε θρησκειολογία με στοιχεία δογματικής. Η λογική της «θεολογίας των κλάδων», όπως γίνεται στην ακαδημαϊκή θεολογία, δεν μπορεί», υπογράμμισε, «πλέον, να «περπατήσει» στο σημερινό σχολείο». Επίσης, ο κ. Γιαγκάζογλου ανεκοίνωσε – μιλώντας πάντα για το νέο Λύκειο – ότι πρόκειται να προταθεί ένα νέο, εναλλακτικό μάθημα το οποίο θα λέγεται «Φιλοσοφική Ηθική» το οποίο θα βαθμολογείται κανονικά και θα είναι απολύτως ανοικτό στους πάντες και κανένας μαθητής – ακόμη και ετερόδοξος ή αλλόθρησκος - δεν θα μπορεί να έχει επιχειρήματα να μην το παρακολουθήσει. Το εναλλακτικό αυτό μάθημα θα πρέπει να το παρακολουθούν υποχρεωτικά όσοι έχουν τις όποιες αντιρρήσεις τους για το θρησκευτικό μάθημα και μέχρις ότου λυθεί οριστικά το ζήτημα της νομιμοποιητικής βάσης του μαθήματος που εμείς το θέλουμε υποχρεωτικό γιατί θεωρούμε ότι η θρησκευτική αγωγή πρέπει να αφορά όλους τους μαθητές και, συνεπώς, να μην απαλλάσσεται κανένας. Παρετήρησε, μάλιστα, ο κ. Γιαγκάζογλου ότι οι περισσότεροι μαθητές που ζητούν και παίρνουν, με την επίκληση λόγων «συνείδησης», απαλλαγή μετά το δικαίωμα που δόθηκε με τις εγκυκλίους Στυλιανίδη τον Αύγουστο του 2008, είναι κυρίως χριστιανόπουλα, ορθόδοξα παιδιά που το κάνουν θέλοντας απλώς να διδάσκονται ένα μάθημα λιγότερο, για λόγους …ελάφρυνσης. Εκδηλώνεται έτσι», τόνισε, «το παράδοξο φαινόμενο να’ χουμε μεταναστόπουλα, παιδιά άλλων θρησκευτικών παραδόσεων που μένουν στη τάξη και παρακολουθούν το μάθημα των Θρησκευτικών, ενώ τα δικά μας φεύγουν στο σπίτι ή βρίσκονται έξω, στην αυλή… Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει, όλοι οι μαθητές, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, θα πρέπει να βρίσκονται στη τάξη παρακολουθώντας Θρησκευτικά, ή το εναλλακτικό θρησκευτικό μάθημα».
Θα σταματήσουν να παίρνουν μισθό από το Δημόσιο οι ιερείς;
Τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν τα δημοσιεύματα του Τύπου που αναφέρονται σε μια πιθανή ριζική μεταβολή των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, ως αποτέλεσμα ενός ευρύτερου κυβερνητικού σχεδιασμού, αποσκοπούντος στον περιλάλητο διαχωρισμό Κράτους Εκκλησίας.
Στα πλαίσια αυτά, γίνεται λόγος και για το ενδεχόμενο παύσης της μισθοδοσίας των ιερέων από το Κράτος, υπό την πίεση, μάλιστα, της Τρόικας των δανειστών της Ελληνικής Πολιτείας
Αυτό επισημαίνει ο Λαρισαίος βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Αστέριος Ροντούλης σε ερώτησή του προς τον υπουργό Οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
«Ευλόγως σημειώνει ο κ. Αστ. Ροντούλης οι λειτουργοί της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν βιώνουν μόνο ένα κλίμα έντονης αβεβαιότητας και ανασφάλειας, που ίσως θα μπορούσε ακόμη και να θεωρηθεί εκ μέρους τους ανεκτό και αναπόδραστο υπό το πρίσμα της γενικευμένης αγωνίας για το μέλλον που ταλανίζει τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, αλλά και μια υποβόσκουσα προσπάθεια απαξίωσης του κύρους και του κοινωνικού ρόλου του ιερωμένου, που κατάφωρα τους αδικεί και τους στοχοποιεί σε μια ιδιαιτέρως δυσμενή κοινωνικό οικονομική πραγματικότητα, που επιτάσσει όχι τον ευτελισμό, αλλά την περαιτέρω θωράκιση θεσμών και λειτουργών που μπορούν να σφυρηλατήσουν κλίμα εθνικής ομοψυχίας και να στηρίξουν την παραπαίουσα κοινωνική συνοχή και ομαλότητα, αναφέρει και θέτει τα εξής ερωτήματα:
* Υφίσταται, έστω και ως υπόθεση εργασίας, ζήτημα διακοπής της μισθοδοσίας των κληρικών της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Κράτος.
* Υπήρξαν συζητήσεις με την Τρόικα των δανειστών μας αναφορικά με το θέμα αυτό;
* Εάν, υποθετικά μιλώντας, γίνονται σκέψεις για τη διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών από το Κράτος, συνυπολογίζεται το γεγονός ότι η καταβολή μισθών στους ιερωμένους της Ελλαδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελεί συμβατική ανταποδοτική υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας, έναντι της περιουσίας που προσέφερε κατά το παρελθόν η Εκκλησία στο Κράτος;»
ΣΦΟΔΡΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ.
ΣΦΟΔΡΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ.Ε.ΔΡΟΥΓΟΣ
Μετά τις χθεσινές και έντονα επικριτικές δηλώσεις του Ισραηλινού ΥΠΕΞ Α. ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ για την ΤΟΥΡΚΙΑ , χαρακτηρίζοντας ως ψεύτες τους ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ-ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ, ως και ΘΡΑΣΥΤΑΤΗ την συμπεριφορά της ΑΓΚΥΡΑΣ να επιζητεί τη ΣΥΓΝΩΜΗ του ΙΣΡΑΗΛ για το ΜΑΒΙ ΜΑΡΜΑΡΑ, άρχισε εκ νέου λεκτική αντιπαράθεση ανάμεσα σε μέλη της κυβέρνησης ΝΕΤΑΝΙΕΧΟΥ, αναφορικά με τις ΤΟΥΡΚΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΕΣ σχέσεις. Ο ίδιος ο ΝΕΤΑΝΙΕΧΟΥ είπε ότι «οι θέσεις ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ είναι προσωπικές και δεν είναι οι θέσεις της κυβέρνησης του».
Από την έδρα της ELBIT DEFENSE SYSTEMS ο Υπουργός Άμηνας ΕΧΟΥΝΤ ΜΠΑΡΑΚ επέκρινε το ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ και υποστήριξε ότι «δεν πρέπει κάποιες διαφορετικές θέσεις του ΙΣΡΑΗΛ επί διαφόρων ζητημάτων συγκριτικά με τις αντίστοιχες της ΑΓΚΥΡΑΣ να διευρύνονται και να επιφέρουν χειροτέρευση». Μάλιστα πρόσθεσε ότι θα πρέπει να ομαλοποιηθούν άμεσα οι διμερείς σχέσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Υπουργός ΕΜΠΟΡΙΟΥ-ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΕΝ ΕΛΙΕΖΕΡ που δήλωσε ότι ‘ο ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ δεν θα πρέπει να εκφράζει τέτοιες απόψεις ως κυβερνητικές’. Σημειώνω ότι και οι δυο πρωην στρατιωτικοί ανήκουν στο πάλαι ποτέ ισχυρό ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ που τα τελευταία χρόνια έχει υποστεί ραγδαία φθορά.
Ο ΑΒΙΓΚΝΤΟΡ ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ είναι ένθερμος υποστηριχτής των σχέσεων του ΙΣΡΑΗΛ με ΕΛΛΑΔΑ-ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ-ΚΥΠΡΟ-ΡΟΥΜΑΝΙΑ-ΣΕΡΒΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ-ΟΥΓΓΑΡΙΑ-ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ και έχει κρατήσει αποστάσεις από ΑΛΒΑΝΙΑ-ΣΚΟΠΙΑ-ΒΟΣΝΙΑ που διατηρούν στενές σχέσεις με την ΑΓΚΥΡΑ.
«Φωτιά» τα καύσιμα με τον καινούργιο χρόνο
Για νέες αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων προειδοποιούν οι βενζινοπώλες. Οι πρατηριούχοι εκφράζουν την εκτίμηση ότι η βενζίνη θα φτάσει να πωλείται έως και 1,70 ευρώ ανά λίτρο καθώς η τιμή διυλιστηρίου διαμορφώθηκε στο 1,20 ευρώ.
«Είμαστε ήδη στο 1,50 ευρώ για το νομό Αττικής. Οι τιμές θα διαμορφωθούν και πιο ψηλά από τις σημερινές τιμές στο 1,65 και 1,70, μετά και την αύξηση των τιμών του πετρελαίου», ανέφερε μιλώντας σε δημοσιογράφους ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εμπόρων Πρατηριούχων Αττικής κ. Γ. Ασμάτογλου.
Όπως επισήμανε ο ίδιος, η μείωση της κατανάλωσης στα πρατήρια κυμαίνεται από 15% έως και 50%, ενώ εξέφρασε την εκτίμηση ότι οι συνθήκες στην αγορά είναι τόσο πιεσμένες που «δεν μπορεί να υπάρξει λύση για τη συγκράτηση των τιμών».
Κύμα κερδοσκοπίας έφεραν στις τιμές των καυσίμων (βενζίνη και ντίζελ κίνησης) οι γιορτές στη χώρα μας και η κακοκαιρία στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με στοιχεία ΕΛΠΑ για τις τιμές ντίζελ και βενζίνης στην Ευρώπη το Δεκέμβριο, η βενζίνη 95 οκτανίων η τιμή της στη χώρα μας διαμορφώνεται στο 1.573 ευρώ/λ και το ντίζελ στο 1.364 ευρώ/λ.
Οι υψηλότερες τιμές στο ντίζελ σημειώθηκαν στην χώρα μας με 1,364 ευρώ/λ, την Ιρλανδία: 1,329 ευρώ/λ, την Ολλανδία: 1,301 ευρώ/λ, το Βέλγιο: 1,298 ευρώ/λ, τη Γερμανία: 1,284 ευρώ/λ, και τη Γαλλία: 1,233 ευρώ/λ.
Ανάλογη εικόνα επικρατεί και στις άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως αναφέρεται στο Δελτίο Τιμών Καυσίμων της ΕΛΠΑ. Με βάση τη δειγματοληψία αυτή, οι υψηλότερες τιμές αμόλυβδης βενζίνης ( με αριθμό οκτανίου 95) σημειώθηκαν στην Ολλανδία: 1,62 ευρώ/λ, στην Ελλάδα: 1, 573 ευρώ/λ, στο Βέλγιο: 1,511 ευρώ/λ και τη Γερμανία: 1,451 ευρώ/λ.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=3&artId=374887&dt=27/12/2010#ixzz19RpZ9Cd5
Ο εκνευρισμός του ΔΝΤ για τα σενάρια αναδιάρθρωσης
Οι συζητήσεις για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που ξεκίνησαν μέσω διαρροών από την Τράπεζα της Ελλάδος, προκάλεσαν πολύ μεγάλη ζημιά στην Ελλάδα και έκλεισαν τις πόρτες των αγορών που έλπιζε να κτυπήσει ο υπουργός Οικονομικών όταν θεωρούσε πως η ελληνική οικονομία στηριζόταν στα πόδια της.
Η δημοσίευση της πληροφορίας προκάλεσε εκνευρισμό στην Ουάσιγκτον, όπου τα μέλη του επιτελείου του ΔΝΤ που ασχολούνται με την Ελλάδα προετοιμάζονταν για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους... Αμέσως ενημερώθηκε ο «μεγάλος» -το παρατσούκλι του Ντομινίκ Στρος Καν- ο οποίος δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για το γεγονός ότι ούτε ο ίδιος ούτε τα στελέχη του Ταμείου γνώριζαν το παραμικρό.
Στο Ταμείο είναι κατηγορηματικοί ότι κανένα είδος αναδιάρθρωσης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, εάν στις συζητήσεις δεν συμμετέχει το ΔΝΤ σε ανώτατο επίπεδο. Υπενθυμίζουν σε όσους το έχουν ξεχάσει ότι μόνο το Ταμείο έχει το μηχανισμό για να στήσει μία επιτυχημένη αναδιάρθρωση και οπωσδήποτε μόνο ο γενικός διευθυντής του έχει τη δυνατότητα και τη δεξιοτεχνία να την επιβάλει. Με βάση τα δεδομένα αυτά, σημαντικοί άνθρωποι του ΔΝΤ αναρωτήθηκαν για τους λόγους οι οποίοι επέβαλαν την ενημέρωση των Ευρωπαίων και όχι του Ταμείου.
Η τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας πρέπει να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα, όπως συνέβαινε μέχρι την περασμένη Πέμπτη. Ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργος Προβόπουλος είχαν περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις του ΔΝΤ. Είχαν αποκτήσει την εμπιστοσύνη του ίδιου του Στρος Καν, ο οποίος είχε να λέει πάντα τα καλύτερα λόγια για τους δύο Ελληνες αξιωματούχους, ενώ φρόντιζε τα καλά αυτά λόγια να φτάνουν στα ανώτατα κλιμάκια της αμερικανικής κυβέρνησης και στους παγκόσμιους οικονομικούς παράγοντες. Από την πληροφόρηση που έχουμε, εξάγεται το συμπέρασμα ότι αυτή η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχουν ακόμα περιθώρια διόρθωσης των κακών εντυπώσεων.
Οι αρμόδιοι του Ταμείου υποστηρίζουν -και έχουν δίκιο- ότι δεν πραγματοποιήθηκαν όσα έχουν συμφωνηθεί, καθώς το Πρόγραμμα Σταθερότητας θα «τρέχει» μέχρι το 2013, οπότε ουδείς μπορεί να γνωρίζει από τώρα ότι θα χρειαστεί η αναδιάρθρωση του χρέους. Για το λόγο αυτό, άδραξαν την ευκαιρία για να στείλουν ξανά το μήνυμα στην Αθήνα ότι οι αρμόδιοι πρέπει να αφιερωθούν στην υλοποίηση των ελληνικών υποχρεώσεων και σε τίποτα άλλο, καθώς κινδυνεύει άμεσα η εκταμίευση της τέταρτης δόσης. Και ως γνωστόν, εάν δεν εξασφαλιστεί η τέταρτη δόση, δεν θα μιλάει κανείς για αναδιάρθρωση αλλά για πτώχευση.
Οσοι ασχολούνται με την ελληνική οικονομία, θα περάσουν ένα μαρτυρικό δίμηνο, κατά τη διάρκεια του οποίοι οι πιέσεις -θα μπορούσαμε να πούμε και οι εκβιασμοί- θα πέφτουν όπως το χαλάζι. Οι Ελληνες θα πονέσουν ακόμα περισσότερο μέχρι την 28η Φεβρουαρίου 2011 και ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης είναι ορατός. Στην Ουάσιγκτον φοβούνται ότι η αποτυχία πάταξης της φοροδιαφυγής και η μη τιμωρία όσων έκλεψαν, έχει εξοργίσει σε τέτοιο βαθμό το λαό, ο οποίος δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο.
Το Πρόγραμμα Σταθερότητας δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας, εάν δεν επικρατήσει πολιτική και κοινωνική ηρεμία. Και είναι μία διαπίστωση των στελεχών του Ταμείου που μετέφερε στον πρωθυπουργό της Ελλάδας ο διευθυντής του ΔΝΤ. Ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να κωφεύει άλλο στις εκκλήσεις για τιμωρία των ενόχων. Εκτός εάν οι κλέφτες έχουν προσβάσεις πολύ ψηλά, κάτι που αρνούμαι να πιστέψω.
Δεν έβαλαν βέτο, έμειναν οι γκρίζες ζώνες
Προσφάτως η Ελλάδα αποχώρησε από τη ΝΑΤΟϊκή άσκηση αεράμυνας Noble-aspect 2010 επειδή το ΝΑΤΟ απέρριψε τη θέση της Ελλάδας και δεν συμπεριέλαβε στην άσκηση τα νησιά του Αν. Αιγαίου και κυρίως τις αεροπορικές δυνάμεις (αεροδρόμιο-ραντάρ) της Λήμνου.
Η ελληνική αποχώρηση από τη ΝΑΤΟϊκή άσκηση δεν αποτελεί λύση, απλώς καταγράφει την πολιτική αδυναμία διαχείρισης της ανάκλησης της απαράδεκτης διαταγής του ΝΑΤΟ, η οποία ευθέως θέτει θέμα ακεραιότητας της ελληνικής κυριαρχίας για όλα τα νησιά του Αν. Αιγαίου.
Το θέμα της διαταγής του ΝΑΤΟ (AEGEAN POLICY 26/8/2006) η οποία δημιουργεί καθεστώς γκρίζας ζώνης για τα νησιά του Αν. Αιγαίου και θέτει σε ευθεία αμφισβήτηση την ελληνική κυριαρχία για την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τη ζώνη αλιείας, την περιοχή έρευνας και διάσωσης και τα χωρικά ύστατα, έχει αφετηρία το 1995.
Λόγω αδυναμίας
Τη χρονιά εκείνη, λόγω αδράνειας και αδυναμίας τής τότε κυβέρνησης, η Τουρκία πέτυχε ώστε το ΝΑΤΟ να αποδεχθεί ότι τα νησιά του Αν. Αιγαίου τελούν υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης, όπως φαίνεται στο έγγραφο (1) που παρουσιάζει η «Ε».
Στο έγγραφο αυτό, που αποτελεί οδηγία του ανώτατου διοικητή των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ, αναφέρονται ονομαστικά τα νησιά του Αν. Αιγαίου ως αποστρατιωτικοποιημένα.
Αυτή ήταν η αφετηρία για να φτάσουμε στη διαταγή του AEGEAN POLICY 26/8/2006.
Εκτοτε η Τουρκία ουδέποτε έκανε πίσω από τη «σταθερή τουρκική θέση» σύμφωνα με την οποία δεν δέχεται την άμεση ή έμμεση συμπερίληψη στα έγγραφα του ΝΑΤΟ στρατιωτικών μέσων που εδρεύουν παρανόμως σε αποστρατιωτικοποιημένες περιοχές σύμφωνα με διεθνείς συνθήκες...».
Τον Νοέμβριο του 1998 ο τότε πρέσβης της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ Ονούρ Οϊμέν (έγγραφο 2) σε συνδιάσκεψη του ΝΑΤΟ υπό τον τότε γ. γραμματέα του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολάνα και με τη συμμετοχή τού τότε πρέσβη της Ελλάδας Γ. Σαββαΐδη κατέθεσε τις θέσεις της τουρκικής κυβέρνησης, σε τρισέλιδο υπόμνημα, που υποστήριζε ότι τα νησιά του Αν. Αιγαίου για διάφορους λόγους, π.χ. από ελληνική... εισβολή μέχρι καταπάτηση διεθνών συνθηκών, είναι όλα αποστρατιωτικοποιημένα.
Δυσαρέσκεια
Οι ελληνικές αντιρρήσεις υπήρξαν τα επόμενα έτη ήπιες και δεν ανέτρεψαν τις οδηγίες του SACEUR. Οπως φαίνεται και στο ελληνικό έγγραφο της 5ης Νοεμβρίου 1998 (έγγραφο 3), η ελληνική κυβέρνηση εξέφρασε για ακόμη μία φορά τη δυσαρέσκειά της για την τροπή των πραγμάτων και την άρνησή της να δεχθεί τις αποφάσεις, εστιάζοντας τις αντιρρήσεις της μόνο στην περίπτωση της Λήμνου.
Ωστόσο ανάλογες ενέργειες η Τουρκία έκανε το 1996 και προς το EURO CONTROL και τον ICAO, με αποτέλεσμα να αποδεχθεί ο τελευταίος ότι η Λήμνος τελεί υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης και να απαγορεύει τη χρήση του στρατιωτικού ελικόπτερου που εδρεύει στο νησί για επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης.
Από το 2002 η Τουρκία πέτυχε μέσω των ΝΑΤΟ, EURO CONTROL, ICAO να καταστήσει το Αν. Αιγαίο στην πραγματικότητα μια «γκρίζα ζώνη» με αποκορύφωμα τη ΝΑΤΟϊκή οδηγία του 2006, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται στα ελληνικά μαχητικά να πετάνε πάνω από τα νησιά του Αν. Αιγαίου και στην περίπτωση που πετάξουν, τότε το στρατηγείο της Σμύρνης να τα αναχαιτίζει με τουρκικά, με το αιτιολογικό ότι έχουν παραβιάσει την απαγορευτική διαταγή του ΝΑΤΟ AEGEAN POLICY 2006.
Για ανατροπή
Προσφάτως η ελληνική κυβέρνηση διά του ΥΕΘΑ δήλωσε ότι έχουν δρομολογηθεί ενέργειες για την ανάκληση της διαταγής του 2006 σχετικά με τα νησιά του Αν. Αιγαίου, κάτι που μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολο διότι η πρακτική που έχει αναπτυχθεί δύσκολα ανατρέπεται.
Και όμως η ανατροπή και η ανάκληση της διαταγής του 2006 θα μπορούσαν να έχουν γίνει αν η κυβέρνηση, οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, αλλά και ο πρωθυπουργός ασκούσαν βέτο στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του, χάνοντας έτσι μια μοναδική ευκαιρία. *
H ελπίδα για το μέλλον μας είναι η ελληνικότητά μας
Ζούμε την εποχή της απόλυτης παρακμής στη χώρα μας.Όλοι το αισθάνονται κι όλοι το βιώνουν εκτός από μια κλειστή ομάδα που προσπαθεί και συνεχίζει να αλλάξει το DNA της ψυχοσύνθεσης αυτού του λαού.
Εν μέρει το έχουν καταφέρει κι έχουν εκμαυλίσει την ελληνική κοινωνία όμως δεν έχουν καταφέρει να αλλοιώσουν ακόμα το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο αυτού του λαού που είναι η γλώσσα του και ο πολιτισμός του.Κι αν οι φελλοί ακόμα επιπλέουν αυτός ο πλούτος δεν θα χαθεί και θα έρθει η ώρα που θα τους πνίξει.Γιατί αυτός ο λαός άντεξε σε δυσκολότερες καταστάσεις.Δεν απεθνικοποιήθηκε, δεν έχασε τον πλούτο του παρά την πενία του.
Απολαύστε κι ακούστε τον καθαρό ελληνικό λόγο του Οδυσσέα Ελύτη και να αισιοδοξείτε …. όσο διατηρείτε την ελληνικότητά σας.
«…Κάποτε θα ερχόταν η στιγμή για την Ευρώπη να συνειδητοποιήσει τις ρίζες της, αφού δεν μπορεί να υπάρξει σαν αυτόνομη μονάδα, χωρίς κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο. Αλλά και για την Ελλάδα η στιγμή, να αποφασίσει αν θα μείνει απομονωμένη στις δικές της αξίες ή θα ενταχτεί σε ένα ευρύτερο σύνολο με οφέλη πρακτικής φύσεως αναμφισβήτητα, αλλά και με τον κίνδυνο να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία της.
Απ’ αυτή την άποψη, το ομολογώ, είμαι απομονωτικός. Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα για αυτό που λέμε Ελληνικότητα και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και να αισθάνεσαι τα πράγματα. Είτε στην κλίμακα τη μεγάλη, είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω, είτε σ’ ένα Παρθενώνα, είτε σ’ ένα λιθάρι. Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση.
Γιατί, εκεί βρίσκεται η διαφορά. Οι Ευρωπαίοι, αντλήσανε από τις Ελληνικές αξίες για να φτάσουν στην Αναγέννηση. Αλλά, η Αναγέννηση η δική τους είναι κάτι πολύ διαφορετικό απ’ αυτό που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς, εάν δεν μας σταματούσε η τουρκοκρατία. Το βλέπουμε αυτό στην ταπεινή κλίμακα, τη μόνη άλλωστε όπου μπορούσαμε ακόμα να εκδηλωνόμαστε. Από την άποψη ότι, μια εσωτερική αυλή νησιώτικου σπιτιού, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ή ένας περίβολος μοναστηριού, είναι, σαν αντίληψη εννοώ, πολύ πιο κοντά στο πνεύμα που έκανε τους Παρθενώνες και τις Θεομήτορες, παρά όλες οι κολόνες κι οι μετώπες των ευρωπαϊκών ανακτόρων. Που σημαίνει ότι, αν συνέχισε κάποιος την αισθαντικότητα την ελληνική και τη διατήρησε, είναι αποκλειστικά ο λαϊκός μας πολιτισμός. Μόνον που και αυτός στις ημέρες μας κινδυνεύει.
Οι αστοί στην πλειοψηφία τους, βέβαια υπήρξαν και εξαιρέσεις, μιμήθηκαν τους ευρωπαίους. Δηλαδή την παραποιημένη αίσθηση της Ελληνικότητας και στη συνέχεια οι ανερχόμενοι από το λαό μιμήθηκαν τους αστούς. Έτσι φτάσαμε σ’ ένα σημείο που αναρωτιέται κανείς σε τι πια μπορεί να ωφελεί η απομόνωση, τι πάει να προστατέψει. Και με κίνδυνο να φανώ αντιφατικός, οδηγούμαι στο άλλο άκρο: Λέω μήπως είναι σωφρονέστερον να μην αντιταχτούμε στο ρου της ιστορίας. Μήπως μια διαφορετική στρατηγική θα μας βοηθούσε να διακριθούμε από έναν άλλο δρόμο.
Ο ελληνισμός, έδειξε ανέκαθεν μια καταπληκτική ικανότητα να αφομοιώνει, να προσαρμόζεται και να δραστηριοποιείται μέσα στα ξένα σύνολα. Έχουμε μια πλειάδα ελλήνων που διακρίθηκαν την εποχή της διασποράς στα μεγάλα κέντρα του εξωτερικού και στην Ευρώπη και στην Ανατολή. Και πότε αυτά; Την εποχή που η Ευρώπη ήταν στην ακμή της και τα κράτη ήταν ισχυρά και σκληρά. Πόσο μάλλον σήμερα, που όπως και να το κάνουμε, είναι γηρασμένα, είναι εξασθενημένα και θα έλεγα ότι έχουμε ανάγκη από το σφρίγος νεοτέρων αιώνων. Αυτό με κάνει λοιπόν, να κατασιγάζω μέσα μου τον αισθηματία Έλληνα που κρύβω και να σκέπτομαι ότι ίσως είναι πιο σωστό, να μη φοβηθούμε τη σύγκριση και την άμιλλα, αλλά να προχωρήσουμε φυσικά πάντοτε με την προοπτική να διακριθούμε στην ποιότητα, που σημαίνει στο πνεύμα. Γι’ αυτό επιμένω πολύ στο θέμα της Παιδείας. Χρειαζόμαστε Παιδεία σοβαρή, βαθιά, όχι αυτή την τεχνική που συχνάζει στις ημέρες μας, γιατί μόνο μ’ αυτή θα μπορέσουμε και να διακριθούμε και να πορευτούμε σ’ ένα καινούργιο δρόμο αλλά και να διατηρήσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας μας…»
[Απόσπασμα από συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη το 1980 στην τηλεοπτική παραγωγή της ΕΡΤ «Εδώ γεννήθηκε η Ευρώπη» των Γιώργου & Ηρώς Σγουράκη].
Μεγάλες στιγμές!
Αντιγράφω από ένα πρόσφατο πόνημα του άρτι επιστρέψαντος στη δημοσιογραφία βουλευτή και πρώην υφυπουργού Γιώργου Λιάνη:
«Η Ελλάδα τις τελευταίες της μεγάλες στιγμές τις έζησε και τις χρωστά στον αθλητισμό. Οπως και να το κάνουμε, οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της Ελλάδας και της Αθήνας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει και μόνο τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση. Σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα με τους Ολυμπιακούς. Οπως σηκωνόμασταν λίγο ψηλότερα με τα κατορθώματα των αθλητών μας...».
ΜΑΛΙΣΤΑ... Σε στιγμές που οι Ελληνες νιώθουν στο πετσί τους πόσο τραγικά εξαπατήθηκαν στην ιστορία αυτή, έρχεται ο πρωταίτιος της εξαπάτησης να αποδείξει όχι απλά ότι δεν μετανοεί, αλλά ότι δεν είναι καν σε θέση να καταλάβει τι γίνεται γύρω του!
ΝΑΙ... πράγματι, μας σήκωσαν λίγο ψηλότερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Γι' αυτό και λίγο μετά πέσαμε και τσακιστήκαμε. Διότι το ολυμπιακό μας όνειρο, σε εποχές που υποτίθεται ότι επιχειρούσαμε την περίφημη οικονομική σύγκλιση προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, στηρίχθηκε σε δανεικά λεφτά, τα οποία λεηλάτησαν εργολάβοι, πάροχοι υπηρεσιών, μεσάζοντες και σαλταδόροι. Με τη σύμφωνη γνώμη ή και τη συμμετοχή, φυσικά, όσων αποφάσιζαν τότε.
ΚΑΙ ο Γ. Λιάνης, αντί ως εμπνευστής αυτής της καταστροφικής «μεγάλης ιδέας» να ζητάει εξηγήσεις ή, τουλάχιστον, να απαιτεί λογαριασμό, επιμένει σε «μεγάλες στιγμές» μιας χώρας που, κατά τη γραφή του, ενδέχεται και να μην υπάρχει πια!
ΜΗΝ απορείτε. Τέτοιοι μας κυβέρνησαν χθες, τέτοιοι μας κυβερνάνε και σήμερα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο», γι' αυτό και είναι εντελώς αμφίβολο αν θα ξανασηκώσουμε ποτέ κεφάλι.
ΑΣ πάμε όμως και στα... επουσιώδη. «Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει», λέει ο Γ. Λιάνης. Ναι, πράγματι, «στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά»! Ας όψεται όμως η θηριώδης προπαγάνδα, που έκανε το άσπρο μαύρο, με συνέπεια άδολοι εθελοντές να υπηρετήσουν εν αγνοία τους τα συμφέροντα οργανωμένων ληστοσυμμοριτών!
«ΜΟΝΟ τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση», εξακολουθεί ο... ποιητής. Ναι, με το C4Ι, τα αερόστατα παρακολούθησης, τις τηλεφωνικές γραμμές γεμάτες ρουφιάνους και τους Αθηναίους να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους!
«ΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΑΝ λίγο ψηλότερα με τα κατορθώματα των αθλητών μας», καταλήγει ο δις υφυπουργός Αθλητισμού. Ποιων αθλητών όμως; Αυτών που πιάστηκαν αμέσως ντοπέ, αυτών που πιάστηκαν αργότερα ή μήπως εκείνων που δραπέτευσαν από το Ολυμπιακό Χωριό και με πρόφαση ένα τροχαίο ατύχημα πήγαν (με τη συνδρομή της πολιτείας...) και κλείστηκαν στο ΚΑΤ για να γλιτώσουν από τον έλεγχο ντόπινγκ;
ΑΣ' ΤΑ λοιπόν Γιώργο, δεν σε παίρνει... Γιατί εσείς οι πολιτικοί μπορεί να μας κάνατε φτωχούς, αλλά όχι και μαλάκες...
ΑΝΑΠΤΥΞΗ Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ
Αυτό που χωρίς καμία αμφιβολία χρειάζεται η Ελλάδα, έτσι ώστε να καταφέρει να επωφεληθεί και όχι απλά να «αποδράσει» από τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση της Ιστορίας της (δυστυχώς, η έξοδος της από την πολιτισμική, την πολιτική και την κοινωνική κρίση, δεν είναι τόσο απλή), είναι μία ομόφωνη, ξεκάθαρη, συνεπής και συλλογική πολιτική κατεύθυνση.
Ανεξάρτητα λοιπόν από όλα όσα «δεινά» συζητούνται και θα μπορούσαν δυστυχώς να συμβούν (χρεοκοπία, έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, επιστροφή στη δραχμή, διάλυση της Ευρωζώνης, κατάρρευση της αγοράς ακινήτων σε συνδυασμό με ανεπάντεχα τραπεζικά προβλήματα, δυσμενή επακόλουθα στις καταθέσεις κλπ), αυτό που απαιτείται είναι μία ρεαλιστική λύση, η οποία να μην αποκλείει και να μην προϋποθέτει τίποτα, από όλα όσα θα αποφασισθούν ή θα συμβούν στο μέλλον - στην Ευρωζώνη, στις Η.Π.Α. και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κατά την άποψη μας, η λύση αυτή επικεντρώνεται σήμερα,
(α) στην αιτιολογημένη, «έννομη» διαγραφή μέρους του «επαχθούς» δημοσίου χρέους της Ελλάδας (40-50%) - αυτού δηλαδή του ποσοστού του χρέους (περί τα 160 δις €) που δεν προσέθεσε πλούτο στη χώρα και στους Πολίτες της, αλλά στους διαφθορείς ξένους ή στους διεφθαρμένους Έλληνες,
(β) στην αναδιάρθρωση του υπολοίπου (διακανονισμός με εφικτές δόσεις και μη τοκογλυφικά επιτόκια, περί το 1%), καθώς επίσης
(γ) στην αντίστοιχη αντιμετώπιση του προβληματικού ιδιωτικού χρέους – αυτού δηλαδή κάποιων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των φτωχών νοικοκυριών (όχι βέβαια την ανάληψη των επισφαλειών των τραπεζών από τους Πολίτες, όπως δυστυχώς συνέβη στην Ιρλανδία). Στην προκειμένη περίπτωση, αφενός μεν το κράτος θα έπρεπε να διαγράψει μέρος των οφειλών των αδύναμων νοικοκυριών-επιχειρήσεων απέναντι του, αφετέρου δε οι τράπεζες θα έπρεπε να προβούν σε ανάλογες ενέργειες. Άλλωστε το «μέτρο» αυτό (διαγραφή μέρους του χρέους των νοικοκυριών), ήδη εφαρμόζεται και στη χώρα μας, από κάποια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (Cittibank – διαγραφή του 40% των οφειλών ορισμένων Ελλήνων πελατών της).
Μόνο έτσι θα μπορούσαν να δημιουργηθούν πλέον στην Ελλάδα (αλλά και στις ελλειμματικές «δυτικές» οικονομίες) εκείνες οι συνθήκες ανάπτυξης, οι οποίες αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση των υπολοίπων σημαντικών προβλημάτων της οικονομίας της - όπως τα τεράστια ετήσια ελλείμματα του προϋπολογισμού, οι αδυναμίες του Δημοσίου, η ελλιπής ανταγωνιστικότητα, η γραφειοκρατία, η ορθολογική λειτουργία των κοινωφελών κρατικών επιχειρήσεων, οι οποίες φυσικά πρέπει να παραμείνουν στην ιδιοκτησία του δημοσίου κλπ.
Με την κυβέρνηση μας όμως να υποτάσσεται στις καταστροφικές συνταγές του ΔΝΤ (το οποίο φυσικά εξυπηρετεί μόνο τους δικούς του σκοπούς, σε συνδυασμό με αυτούς των διεθνών δανειστών μας), με την αξιωματική αντιπολίτευση να μην αντιτάσσεται στο «Ταμείο», αλλά αποκλειστικά και μόνο στα διάφορα μνημόνια «συνεργασίας» μαζί του (παραπλανώντας μάλλον τους ψηφοφόρους της, με την επίκληση άλλου «μίγματος» μέτρων - τα οποία όμως θα συνέχιζαν να εξυπηρετούν τους σκοπούς του ΔΝΤ), καθώς επίσης με την κεντρική ηγεσία της Ευρωζώνης σε πλήρη αδυναμία συνεννόησης, οι δυνατότητες είναι αρκετά περιορισμένες.
Εν τούτοις, γνωρίζοντας ότι καμία άλλη λύση δεν είναι ρεαλιστική (άρθρο μας), ενώ δεν πρέπει να επιτρέπουμε τις μεταξύ μας «αντιπαλότητες» (εμφυλίους πολέμους), οφείλουμε να απαιτήσουμε από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας, να συμφωνήσει σε μία τέτοιου είδους «κοινή» αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων που προκάλεσαν στην Ελλάδα, τόσο οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών (διαπλοκή, διαφθορά κα), όσο και οι διεθνείς «συγκυρίες» (ευρωπαϊκές ανισορροπίες, ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση κλπ) – χωρίς φυσικά να αποποιούμαστε τις δικές μας ευθύνες, αφού αρκετοί Έλληνες Πολίτες τάχθηκαν «ιδιοτελώς» υπέρ των συγκεκριμένων πολιτικών παρατάξεων.
Όλα τα υπόλοιπα, όπως η υποστήριξη της έκδοσης ευρωομολόγων, τα οποία δεν επιλύουν ουσιαστικά κανένα πρόβλημα (απλά «διαχειρίζονται» τα υφιστάμενα, μεταθέτοντας τα επαυξημένα στο μέλλον - ειδικά όταν δεν έχει αναλυθεί επαρκώς η «σύσταση», το κόστος και η χρήση τους), είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αυτό που στη συγκεκριμένη περίπτωση θα προείχε, θα ήταν η οικονομική, η πολιτική και η δημοσιονομική ένωση της ΕΕ, με τη μορφή των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» - κατά το παράδειγμα των Η.Π.Α., οι Πολιτείες των οποίων είναι πολύ πιο ανεξάρτητες από τις σημερινές χώρες της Ευρωζώνης, ενώ δεν υπάρχει κανένας «γερμανικός» φόβος «τιμωρίας» ή «εκδίωξης» τους.
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Με δεδομένο ότι, η ανάπτυξη και τα χρέη είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους, αφού σε εποχές ανάπτυξης χρεώνονται οι επιχειρήσεις, ενώ σε υφέσεις τα κράτη, η «δομή» και μόνο του συνολικού Ελληνικού χρέους (Πίνακας Ι, το ιδιωτικό μικρότερο από το δημόσιο) το οποίο, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει στο παρελθόν, είναι το μικρότερο στη «δύση», μονοδρομεί ουσιαστικά τον τρόπο αντιμετώπισης του, ο οποίος δεν είναι άλλος από την ανάπτυξη – σε πλήρη αντίθεση με όλα όσα «κακόβουλα» απαιτεί από τη χώρα μας το ΔΝΤ, οδηγώντας την Ελλάδα στη λεηλασία των επιχειρήσεων της, στην εξαθλίωση, στην καταστροφή της «συνεκτικής» μεσαίας τάξης, στις κοινωνικές αναταραχές και στην «υποδούλωση/αποικιοποίηση», δια μέσου του στασιμοπληθωρισμού.
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό – Προβλέψεις 2010
Χώρα | Συνολικό Χρέος* | Δημόσιο Χρέος** | Ιδιωτικό Χρέος |
|
|
|
|
Ελλάδα | 252% | 128,90 | 123,1% |
Γερμανία | 285% | 76,70 | 208,3% |
Ιταλία | 315% | 116,70 | 198,3% |
Γαλλία | 323% | 82,50 | 240,5% |
Πορτογαλία | 323% | 84,60 | 238,4% |
Μ. Βρετανία | 466% | 80,00 | 386,0% |
Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό
** Πρόβλεψη 2010, από τις αρχές του έτους
Σημείωση: Στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με το δημόσιο, η αξία των παγίων περιουσιακών στοιχείων προσμετρείται στο ενεργητικό, «μειώνοντας» το παθητικό – οπότε το συγκριτικό με την Ελλάδα συνολικό χρέος άλλων κρατών είναι πρακτικά μεγαλύτερο, από αυτό που φαίνεται στον Πίνακα Ι.
Ειδικότερα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει στο παρελθόν, ο σωστός δείκτης «οικονομικής ευρωστίας» δεν είναι το δημόσιο χρέος προς τα ΑΕΠ, αλλά το συνολικό χρέος προς το ΑΕΠ – ενώ στο καθορισμό του οφείλουν να λαμβάνονται υπ’ όψιν και τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου (απαιτούνται διεθνώς κρατικοί Ισολογισμοί, αντίστοιχοι με αυτούς των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα).
Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να έχουν την ίδια αντιμετώπιση χώρες με μηδενική δημόσια περιουσία και τεράστιο συνολικό χρέος (όπως η Μ. Βρετανία), με κράτη σαν την Ελλάδα. Επίσης, οφείλουν να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση, σε σχέση με τα ελλείμματα των προϋπολογισμών, χώρες με τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες ή μεγάλα έξοδα προστασίας των συνόρων τους από τη λαθρομετανάστευση, όπως η Ελλάδα – η οποία όχι μόνο δεν λαμβάνει ειδικές ενισχύσεις από την ΕΕ, ως οφείλεται αλλά, εσφαλμένα και άδικα, συγκρίνεται με «προβληματικά» κράτη περιορισμένων αντίστοιχων δαπανών (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βέλγιο κλπ).
Τέλος, δε επιτρέπεται να λαμβάνονται τα ίδια μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης σε χώρες που έχουν πρόβλημα ιδιωτικού χρέους (Ιρλανδία, Ισπανία, Βέλγιο, Κύπρος κλπ), με αυτές που ο αδύνατος κρίκος τους είναι το δημόσιο χρέος (Ελλάδα, Ιταλία). Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, θα έπρεπε επί τέλους να προγραμματισθεί, με πρωτοβουλία της Κομισιόν, η σταδιακή αποπληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων, οι οποίες της οφείλονται από τη Γερμανία, ύψους άνω των 70 δις €.
ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Είναι γνωστό ότι, σε εποχές ύφεσης οι επιχειρήσεις περιορίζουν το δανεισμό τους, λόγω της μείωσης των επενδύσεων τους - έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν μία συνεχώς χαμηλότερη ζήτηση. Επί πλέον, μειώνουν όλες τις δαπάνες λειτουργίας τους, με στόχο να επανέλθουν στην κερδοφορία – γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα τόσο τη μείωση του τζίρου των δικών τους προμηθευτών, όσο και τον περιορισμό των εισοδημάτων των εργαζομένων, με την ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας.
Ένεκα τούτου, τα έσοδα των κρατών μειώνονται αντίστοιχα - κυρίως επειδή, σε μεγάλο μέρος τους, προέρχονται από φόρους επί των περιορισμένων πλέον εισοδημάτων των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων (κερδών). Έτσι, η οικονομία εισέρχεται σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο, ο οποίος εκ των πραγμάτων ανατροφοδοτείται - οδηγώντας την σε συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα.
Για να μπορέσει τώρα μία οικονομία να επιστρέψει σε μία σταθερή αναπτυξιακή πορεία, θα πρέπει οι σχετικά υπερχρεωμένοι τομείς της να μειώσουν τα χρέη τους, επιτυγχάνοντας πλεονάσματα. Εάν όμως, για να επιτευχθεί η μείωση των χρεών των υπερχρεωμένων τομέων, περιορίζονται οι δαπάνες τους, τότε αφαιρούνται έσοδα από άλλους τομείς – οπότε δεν καταπολεμάται το πρόβλημα, αφού μεταφέρεται η κρίση στους άλλους τομείς.
Για παράδειγμα, εάν το κράτος περιορίσει τις δαπάνες του, μειώνοντας τους μισθούς ή απολύοντας «περιττούς» εργαζομένους, το πρόβλημα δεν επιλύεται, αλλά απλά μετατοπίζεται στους υπόλοιπους τομείς - δια μέσου της μείωσης της κατανάλωσης (κυρίως στην οικοδομική δραστηριότητα, στην ακίνητη περιουσία εν γένει και από εκεί στο χρηματοπιστωτικό κλάδο – πυροδοτώντας μία έκρηξη μεγατόνων). Ποια είναι λοιπόν η σωστή μέθοδος για να μπορέσει η Οικονομία να εισέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά, χωρίς να εγκλωβισθεί στην παγίδα του χρέους;
Η σωστή λύση θα ήταν εν προκειμένω η επίτευξη υψηλοτέρων εσόδων, τα οποία θα υπερκάλυπταν τις δαπάνες – έτσι ώστε ο περιορισμός των χρεών να προερχόταν από τα πλεονάσματα (κέρδη). Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο εφικτό, θα έπρεπε άλλοι «συμμετέχοντες» στην «πτωτική» αγορά, οι ιδιώτες επιχειρηματίες για παράδειγμα, να προθυμοποιηθούν να προβούν, παρά την ύφεση, στην αύξηση των δαπανών τους – καθώς επίσης στην «απορρόφηση» των νέων ανέργων.
Είναι αυτονόητο ότι, οι «συμμετέχοντες» που θα μπορούσαν να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι ούτε το κράτος, ούτε τα αδύναμα εισοδηματικά στρώματα – αφού «αμφότεροι» δεν μπορούν να υπολογίσουν με αυξημένα έσοδα, εκτός εάν χρηματοδοτήσουν τις δαπάνες τους με νέα χρέη (κατά το πρόσφατο «παράδειγμα» των Η.Π.Α., το οποίο οδήγησε σε τεράστια δημόσια ελλείμματα, καθώς επίσης στην κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης - subrimes).
Επομένως, μόνο οι «συμμετέχοντες» με υψηλά περιουσιακά στοιχεία είναι σε θέση, χωρίς να χρεωθούν δυσανάλογα, να αυξήσουν τις δαπάνες τους σε επίπεδα που ξεπερνούν τα έσοδα τους. Πως όμως υποκινεί κανείς τους εισοδηματικά ισχυρούς, αυτούς καλύτερα που διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία, να αυξήσουν τα δαπάνες τους;
Προφανώς, επειδή δεν θέλουν να «διαθέσουν» τα περιουσιακά τους στοιχεία στην κατανάλωση, ο μοναδικός τρόπος είναι να υποκινηθούν σε επενδύσεις οι οποίες, αφαιρουμένων των εξόδων και των φόρων, θα τους επιτρέπουν κέρδη από την όλη δραστηριοποίηση τους. Κατ’ επέκταση, ο μοναδικός τρόπος είναι η παροχή διευκολύνσεων (επίλυση των γραφειοκρατικών προβλημάτων κλπ), καθώς επίσης επενδυτικών κινήτρων - με σημαντικότερα ίσως όλων τη μηδενική φορολόγηση των νέων επενδύσεων, καθώς επίσης την επιδότηση του προσωπικού, για τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας τους («στοχευμένα» φυσικά σε επιχειρήσεις με εξαγωγικό προσανατολισμό, όπως και σε αυτές που δραστηριοποιούνται στους βασικούς πυλώνες της εκάστοτε οικονομίας – στη ναυτιλία, στον τουρισμό και στη γεωργία για την Ελλάδα).
Έτσι το δημόσιο χρέος θα μειώνεται, με το ιδιωτικό να «καλύπτει τη διαφορά» – με αποτέλεσμα την πιο ορθολογική κατανομή του. Για παράδειγμα, θεωρούμε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να επιλύσει σχετικά εύκολα τα προβλήματα της, εάν είχε αντιληφθεί έγκαιρα (πριν το 2009) τους κινδύνους (άρθρο μας: Έλλειμμα Διακυβέρνησης), με την εξής «διαδικασία»:
(α) Με τις προβλέψεις 2010 (Πίνακας Ι), το δημόσιο χρέος θα ήταν περίπου 129% του ΑΕΠ - οπότε το ιδιωτικό 123% του ΑΕΠ (240 δις € ΑΕΠ). Εάν λοιπόν οιΈλληνες επιχειρηματίες (τράπεζες κλπ) επένδυαν το 40% του ΑΕΠ σε κρατικά περιουσιακά στοιχεία, τότε το δημόσιο χρέος θα περιοριζόταν στο 89% του ΑΕΠ- ενώ το ιδιωτικό θα αυξανόταν στα 163% του ΑΕΠ (στα επίπεδα του Καναδά).
Σε μία τέτοια περίπτωση, η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν σχετικά ικανοποιητική, χωρίς καμία ουσιαστική διαφοροποίηση, οπότε η πιστοληπτική της ικανότητα (αξιολόγηση) θα παρέμενε σε φυσιολογικά επίπεδα. Επομένως, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα δανεισμού ή «εμπλοκής» του ΔΝΤ στα εσωτερικά της – πόσο μάλλον εάν απευθυνόταν για δανεισμό σε νέες «πηγές» (Κίνα, Ρωσία, Αραβία κλπ), ως όφειλε, αν μη τι άλλο για τη διασπορά των κινδύνων.
(β) Με δημόσιο χρέος στο 89% του ΑΕΠ, απέναντι στο οποίο ευρίσκονται πολλαπλάσια περιουσιακά στοιχεία, η Ελλάδα θα χρειαζόταν δάνεια ύψους 214 δις €. Εάν οι Έλληνες Πολίτες αγόραζαν το 50% αυτών των δανείων (ομόλογα δημοσίου), τότε θα απαιτούνταν μόλις 107 δις € από τις «αγορές» - ενώ οι καταθέσεις τους στις τράπεζες θα συνέχιζαν να είναι ικανοποιητικές (πάνω από 100 δις €), ακόμη και αν έπρεπε να μειωθεί ο (υπερβολικός) αριθμός των πιστωτικών ιδρυμάτων, τα οποία δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα.
Φυσικά, η χώρα θα έπρεπε να επιλύσει το πρόβλημα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της, με τη βοήθεια της ΕΕ. Επίσης, με τη «συνδρομή» των προμηθευτών στρατιωτικού εξοπλισμού της, για τα οποία δεν δόθηκαν ούτε καν τα φυσιολογικά «αντισταθμιστικά» οφέλη - αυτά δηλαδή που απαιτεί ο αγοραστής να επενδύσει ο πωλητής εξοπλισμού, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, στη χώρα του (δυστυχώς, το 10% επί των προμηθειών, θυσιαζόταν ανέκαθεν στο «βωμό της διαφθοράς»). Τέλος, να λειτουργεί με ελλείμματα κάτω του 3%, έτσι ώστε να μην αυξάνεται το δημόσιο χρέος της.
Κατά την άποψη μας, υπό προϋποθέσεις, οι δυνατότητες αυτές ήταν, πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, απόλυτα ρεαλιστικές - πόσο μάλλον εάν θα είχαν «συνοδευθεί» από μία υγιή φορολογική συνείδηση, με βάση την οποία θα αυξανόταν τα δημόσια έσοδα (άρθρο μας).
Αφού όμως δεν είναι πλέον κάτι τέτοιο εφικτό, ιδίως επειδή απαιτεί χρόνο για την υλοποίηση του (ο οποίος δεν είναι πια διαθέσιμος λόγω του κακού χειρισμού της κρίσης), η μοναδική λύση είναι η άμεση διαγραφή χρεών τόσο του δημοσίου, όσο και του αδύναμου ιδιωτικού τομέα (υπερχρεωμένα νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις), έτσι ώστε να επιστρέψει η οικονομία σε πορεία ανάπτυξης - πριν επεκταθεί η κρίση σε άλλους, πολύ πιο επικίνδυνους τομείς (ακίνητα, τράπεζες), με πολύ πιο καταστροφικά αποτελέσματα.
Είναι αυτονόητο βέβαια ότι, ανάπτυξη κάτω από την αποπνικτική «σκιά» του ΔΝΤ, με το ίδιο ή με άλλο «μίγμα» μέτρων, πόσο μάλλον με υπερβολικούς άμεσους και έμμεσους φόρους, είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Επομένως, εάν το ΔΝΤ δεν «εγκαταλείψει» τη χώρα μας, το αργότερο εντός του πρώτου εξαμήνου του 2011, με την παράλληλη κάλυψη του «χρηματοδοτικού κενού» της Ελλάδας από τους πιστωτές της (διαγραφή χρεών), δεν πρόκειται να υπάρξει μέλλον - ενώ η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 27. Δεκεμβρίου 2010