.jpg)
Οι χθεσινοί εορτασμοί της επετείου της Δημοκρατίας στην Τουρκία είναι μια ζωντανή υπενθύμιση των ρωγμών που διαλύουν το τουρκικό πολιτικό σώμα. Το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), δήλωσε ότι θα κατέβαινε από κοινού στη συγκέντρωση με τα κεμαλικά κόμματα, όπως το ADD (ένωση σκέψης του Ατατούρκ) και το IP (το Κόμμα των Εργαζομένων). Το κόμμα που ιδρύθηκε από τον Mustafa Kemal Ataturk είχε ένα μήνυμα προς το κυβερνών ΑΚΡ: η 89η επέτειος της Δημοκρατίας ανήκει σε εμάς, όχι σε σας. Η πορεία είχε στόχο να ξεκινήσει από το Ulus της Άγκυρας (όπου έλαβε χώρα η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση στη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας) και να κατέληγε στο μαυσωλείο του Κεμάλ. Όλα εντάξει εκτός από το ότι ο κυβερνήτης της Άγκυρας απαγόρευσε την εκδήλωση λόγω απειλών για την ασφάλεια που «σχετίζονται με τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών».
Πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 2011, η κοινή επωδός ήταν ότι η Τουρκία επρόκειτο να δημιουργήσει μια νέα δημοκρατία, βασισμένη σε ένα δημοκρατικό σύνταγμα που θα γεφύρωνε τις βαθιές πολιτικές, κοινωνικές και εθνοτικές διαφορές. Αυτή η επιδίωξη αποτυπώνεται σε αρκετά από τα σημεία του What Does Turkey Think του ECFR. Ωστόσο, ενάμιση χρόνο μετά, οι μακροχρόνιες διαφορές περιορίστηκαν και έγιναν ακόμη πιο οξείες, καθώς οι κοσμικοί της Τουρκίας αναπολούν τις ένδοξες ημέρες του κεμαλισμού στη δεκαετία του ’20 και του ’30. Η σύμπλευσή τους με τους σκληροπυρηνικούς κεμαλιστές του ADD και του ΙΡ, ξυπνά τα φαντάσματα των διαδηλώσεων του 2007, όταν η τότε ηγεσία του CHP καλούσε ανοιχτά το στρατό να παρέμβει και να ανατρέψει την ισλαμική κυβέρνηση.
Εν τω μεταξύ, το ίδιο το AKP έχει υποκύψει μια πολιτισμική ρητορεία, που τοποθετεί την Τουρκία στο τιμόνι ενός φανταστικού Μουσουλμανικού Κόσμου. Το οποίο ασφαλώς, θα είναι μουσική στα αυτιά των Ευρωπαίων συντηρητικών που αντιτίθενται στην ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κυρίως για πολιτιστικούς λόγους. Όχι τόσο για εκείνους που ήλπιζαν να δουν μια Τουρκία σε ειρήνη με τον εαυτό της, κάτω από την ευρωπαϊκή σημαία. Μεταξύ αυτών των τελευταίων στη σειρά είναι ο πρόεδρος Abdullah Gul ο οποίος έχει απευθύνει μια κάπως απελπισμένη έκκληση για εκσυγχρονισμό και τήρηση των δημοκρατικών κανόνων εν τω μέσω των αυξανόμενων ταραχών.
Η φωνή του δεν είναι σίγουρο ότι θα ακουστεί στην απομακρυσμένη φυλακή του Ντιγιάρμπακιρ, όπου κρατούμενοι, φυλακισμένοι για το ότι είναι μέλη του ΡΚΚ ή για την εμπλοκή τους στον κουρδικό εθνικισμό, βρίσκονται σε απεργία πείνας από τις 12 Σεπτεμβρίου (την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1980). Η απεργία έχει εξαπλωθεί σε 57 ακόμη ιδρύματα και τώρα αφορά σε 680 φυλακισμένους. Το αίτημά τους: να επιτραπεί στον φυλακισμένο ηγέτη του ΡΚΚ, Ocalan, να δει τους δικηγόρους του και να επιτραπεί στους κατηγορούμενους να μιλήσουν κουρδικά στη δίκη του KCK που συνεχίζεται. Ο υπουργός δικαιοσύνης Sadullah Ergin συναντήθηκε με μερικούς από τους απεργούς πείνας στη φυλακή Sincan της Άγκυρας και τους διαβεβαίωσε ότι οι απαιτήσεις τους έχουν ακουστεί. Σε συνδυασμό με τους σχεδόν 700 νεκρούς στον πόλεμο που αναζωπυρώθηκε με το ΡΚΚ σε όλες τις νοτιοανατολικές επαρχίες, το κουρδικό ζήτημα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Επομένως, αυτό δεν είναι μια χαρούμενη Τουρκική Δημοκρατία – ή για να παραφράσω τον Mitt Romney, «το τουρκικό μοντέλο δεν λειτουργεί ούτε στην Τουρκία».
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου