Τα σενάρια για τη Συρία και ο επερχόμενος διαμελισμός της Τουρκίας

Ο Ερντογάν συγκρούεται με τον Ομπάμα και θέλει ανατροπή του Άσαντ, για να αποφευχθεί η δημιουργία του δεύτερου Κουρδικού κράτους, που θα οδηγήσει σε διαμελισμό την ίδια την Τουρκία

Του Σάββα Καλεντερίδη

Αμέσως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ, οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν την πιο σημαντική στρατιωτική επιχείρηση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αυτήν που είχε την κωδική ονομασία «Καταιγίδα της Ερήμου», και είχε σκοπό την απελευθέρωση του Κουβέιτ και την αποδυνάμωση του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο εξαρθρώθηκε πλήρως με την συμπληρωματική επιχείρηση ανατροπής του, το 2003, τότε που η Τουρκία είπε το μεγάλο «ΟΧΙ» στους αμερικανούς, μη δίνοντας άδεια στα στρατεύματα των ΗΠΑ να διέλθουν από το τουρκικό έδαφος και να ανοίξουν το λεγόμενο Βόρειο Μέτωπο ενατίον του Ιρακινού δυνάστη.
Ανεξαρτήτως των στόχων που είχαν οι δυο προαναφερθείσες επιχειρήσεις, αυτό που προκάλεσαν ως μετρήσιμο αποτέλεσμα είναι η ομοσπονδοποίηση του Ιράκ, με την ίδρυση ενός ομόσπονδου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ, με Πρόεδρο, Πρωθυπουργό, Υπουργικό Συμβούλιο, Κοινοβούλιο και δική του δημόσια διοίκηση. Δηλαδή, ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο ομόσπονδο κράτος, που βαδίζει βήμα προς βήμα προς την ντε φάκτο ανεξαρτητοποίησή του.

Παρ’ ότι η επέμβαση της διεθνούς κοινότητας, για να κυριολεκτούμε των ΗΠΑ και ορισμένων εκ των συμμάχων της, με πρώτη και καλύτερη την Τουρκία, στη γειτονική με το Ιράκ, Συρία, είχε εντελώς άλλα χαρακτηριστικά, φαίνεται ότι, τηρουμένων των αναλογιών, θα οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή, την Άνοιξη του 2011, οι προαναφερθείσες χώρες οργάνωσαν, υποστήριξαν με κάθε μέσο και τρόπο και ξεκίνησαν μια επιχείρηση εκ των έσω αποσταθεροποίησης της Συρίας, στην οποία συμμετέχουν ομάδες Σύρων αντιπολιτευομένων, κυρίως σουνιτών, καθώς και ακραία ισλαμιστικά στοιχεία και ομάδες πληρωμένων δολοφόνων από διάφορες μουσουλμανικές χώρες, συνεργαζόμενων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με την Αλ Κάιντα. Οι ομάδες αυτές υποστηρίζονται ενεργώς από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, υπό την υψηλή επιστασία των ΗΠΑ!

Ενώ κλείνουν ήδη διόμισο χρόνια από την έναρξη αυτής της επιχείρησης, το καθεστώς Άσαντ ότι όχι μόνον αντέχει, αλλά μετά τις επιτυχίες των δυο τελευταίων μηνών, φαίνεται ότι έχει ή μάλλον είχε μέχρι τώρα τη δυνατότητα να ανακτήσει τον έλεγχο μεγάλου μέρους της συριακής επικράτειας. Ακριβώς σ’ αυτή τη φάση ήλθε το εξ αντικειμένου προβοκατόρικο κτύπημα με τα χημικά όπλα σε περιοχή της Δαμασκού (21 Αυγούστου), το οποίο δίνει την ευκαιρία κυρίως στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσουν -οσονούπω- στρατιωτικό χτύπημα περιορισμένης έκτασης εναντίον συγκεκριμένων στρατιωτικών στόχων, κατά πάσα πιθανότητα 50 τον αριθμό, χτύπημα που θα αποσκοπεί στη αποδυνάμωση και όχι στην ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ.

Κι αυτό γιατί κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν και με ποιον τρόπο είναι δυνατόν να διοικηθεί αυτή η χώρα, σε περίπτωση άμεσης ανατροπής του Άσαντ.

Σε περίπτωση ανατροπής υπάρχουν δυο σενάρια.

Το ένα είναι να επικρατήσουν οι σουνίτες, με την Αλ Κάιντα να έχει σοβαρό λόγο και επιρροή στη διοίκηση της χώρας.

Το άλλο σενάριο είναι να μην επικρατήσει κανείς και η χώρα να οδηγηθεί στο χάος για πολλά χρόνια, με προφανή την απειλή αποσταθεροποίησης ολόκληρης της περιοχής, αλλά και την απειλή από τη δράση των ομάδων της Αλ Κάιντα σε ένα τέτοιο περιβάλλον!

Άρα, αυτό που μένει ως η πιο πιθανή εξέλιξη, είναι να δούμε τον αποδυναμωμένο Άσαντ να παραμένει στην εξουσία για ένα διάστημα, μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες για την επόμενη σχετικά ομαλή ημέρα στη Συρία.

Ακριβώς αυτό είναι το σενάριο που προκαλεί καθημερινούς εφιάλτες στην Άγκυρα και αποτελεί σημείο τριβής στις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, αφού η διαιώνιση της κατάστασης στη Συρία εξελίσσεται σε μείζονα απειλή για την Τουρκία.

Ενδεικτικό της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Τουρκία στον τομέα της εξωτερικής της πολιτικής είναι και το συναφές ζήτημα των σχέσεών της με τη Σαουδική Αραβάι. Ήδη ο Ερντογάν, που μέσα στον Αύγουστο έδωσε εντολή στους κομματικούς μηχανισμούς να οργανώσουν δυο διαδηλώσεις έξω από την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίαςκαι αφού ήδη είχε καθυβρίσει τον Σαουδάραβα βασιλιά λόγω της στήριξης στο νέο καθεστώς της Αιγύπτου, μόλις πριν λίγες ημέρες αναγκάστηκε να ...γλύψει εκεί που έφτυνε, στέλοντας τον Νταβούτογλου στο Ριάντ να ζητήσει λεφτά από την σαουδαραβική κυβέρνηση για τους Σύρους πρόσφυγες, που ξεπερνούν τις 500 χιλιάδες. Να σημειωθεί ότι τα λεφτά ΚΑΙ στα ταμεία του τουρκικού κράτους, τελειώνουν!

Φυσικά,  το πρόβλημα των προσφύγων είναι «παρονυχίδα», μπροστά σε αυτό που συνιστούν οι Κούρδοι της Συρίας, που ελέγχονται από το ΡΚΚ και έχουν δημιουργήσει δομές αυτόνομου κράτους σε μια περιοχή-λωρίδα που ξεκινά από την Ερμπίλ και φθάνει μέχρι τη Μεσόγειο, κοντά στην Αλεξανδρέτα, στην οποία συμπεριλαμβάνονται πετρελαιοπηγές και διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου αξίας 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων (περιοχή Rimelan)!!!

Και το πρόβλημα αυτό, όσο περνάει ο χρόνος, παγιώνεται και λαμβάνει άλλες διαστάσεις, που είναι σε θέση να επηεράσουν σε τέτοιο βαθμό την πορεία του Κουρδικού διεθνώς αλλά ΚΑΙ στην τουρκική επικράτεια, που η απάντηση στο ερώτημα «μετά τη Συρία τι» να φαντάζει προφανής.

 Δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"