Ουκρανία: Η τέχνη του ρουα-μάτ ή αλλιώς, το οδοιπορικό του 3ου Π.Π.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, τις οποίες με τόσο άτεχνο τρόπο  μεθόδευσαν η Ε.Ε. και η Αμερική, δείχνουν ξεκάθαρα ότι στην Παγκόσμια σκακιέρα της γεωπολιτικής ισχύος, δεν πρέπει επ’ ουδενί να στήνεις τα πιόνια σου επιθετικά εάν δεν πας για το απόλυτο check-mat.

Πριν από 5 περίπου χρόνια, το 2008, οι Δυτικοί προσπάθησαν μέσω της Γεωργίας και τον ανεκδιήγητο πρόεδρο της, Μιχαήλ Σαακασβίλι να απομονώσουν την Ρωσία από το γεωπολιτικό παιχνίδι, ενσωματώνοντας στην σφαίρα επιρροής τους την Ν. Οσετία. Τον Αύγουστο του 2008,  λίγο πριν ξεκινήσει η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο, γεωργιανές δυνάμεις παραβίασαν την εκεχειρία επιτιθέμενες εναντίον του Τσχινβάλι (πρωτεύουσα) της Ν. Οσετίας με την αιτιολογία της αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης.

Με την κίνηση αυτή οι Δυτικοί θέλησαν να φέρουν την Ρωσία, της οποία τότε ηγείτο το δεξί χέρι του Πούτιν, ο Μεντβέντεφ, σε θέση γεωπολιτικής αδυναμίας, αποσπώντας από την επιρροή τους, την κρισιμότατη περιοχή της Οσετίας.

Κανείς από τους Δυτικούς, δεν περίμενε μια επιθετική αντίδραση από πλευράς Ρωσίας, στοιχηματίζοντας ότι σε Διπλωματικό επίπεδο, θα μπορούσαν οι Δυτικοί να στηρίξουν τις κινήσεις του Σαακασβίλι και να παγιώσουν μια Οσετία υπό Γεωργιανό έλεγχο.

Τότε, βρέθηκαν μπροστά στο μη υπολογιζόμενο σενάριο, να εισβάλει η Ρωσία μέσα σε 24 ώρες στην Γεωργία και ενώ οι γεωργιανές δυνάμεις κλιμάκωναν την επίθεση στην Οσετία, ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στο έδαφος της Ν. Οσετίας με την πρόφαση υποστήριξης της Ρωσόφωνης Οσετίας, υποστηριζόμενα από άρματα μάχης, ενώ ρωσικά αεροπλάνα βομβάρδισαν στρατιωτική βάση κοντά στην πρωτεύουσα της Γεωργίας Τιφλίδα.  Μέχρι το απόγευμα, οι Ρώσοι είχαν ελέγξει όλη την Γεωργία, πίνοντας καφέ 70 χλμ έξω από την Τιφλίδα, περιμένοντας την πλήρη αποπομπή του Σαακσβίλι και την επιστροφή στο προηγούμενο status-quo. Η πολυφωνική δύναμη του ΝΑΤΟ βρέθηκε πλήρως ανήμπορη να αντιδράσει σε μια άμεση απάντηση της Ρωσίας και η πρωτοβουλία του ίδιου του Γεωργιανού λαού να αποπέμψει με συνοπτικές διαδικασίες τον Σαακσβίλι, μπροστά στον κίνδυνο να ζήσουν δίπλα σεΡωσικά άρματα μάχης, ήταν πολύ πιο άμεση από όσο χρόνο μπορεί να χρειαζόντουσαν οι ΝΑΤΟικοί για να καθορίσουν τόπο και χρόνο να συναντηθούν, πόσο δε μάλλον να συμφωνήσουν για τις μελλοντικές τους κινήσεις.

Αποτέλεσμα της άστοχης κίνησης των Δυτικών ήταν να δυναμώσουν γεωπολιτικά κι άλλο τους Ρώσους, οι οποίοι, με την στρατιωτική κίνηση ματ που έκαναν εντός 24ωρών, εξασφάλισαν την ανεξαρτησία της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, ενώ λίγες μέρες αργότερα, ακολούθησαν και χώρες – σύμμαχοι της Ρωσίας όπως η Νικαράγουα, ενώ την πρόθεσή τους να κάνουν κάτι ανάλογο εξέφρασαν η Λευκορωσία, η Βενεζουέλα, και ο Λίβανος.

…………………

Πέντε χρόνια μετά, οι Δυτικοί επιλέγουν να κάνουν κάτι ανάλογο στο πιο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, την Ουκρανία. Αυτή τη φορά επιλέγουν έναν άλλο δρόμο: Αντί με πολιτικό τρόπο να βάλουν στην εξουσία κάποιο φερέφωνό τους, οργανώνουν Εθνικιστικές και Αποσχιστικές ομάδες εντός της Ουκρανίας οι οποίες παίρνουν τον έλεγχο της χώρας στα χέρια τους και με τη βία οδηγούν εκ των έσω όλη την Ουκρανία στα χέρια του ΝΑΤΟ, της Αμερικής και του ΔΝΤ.

Η Ουκρανία σε σχέση με την Οσετία, είναι ακόμα πιο σημαντική για τους Ρώσους. Μέσω της Κριμαίας έχουν την μία και μοναδική τους πρόσβαση στη θάλασσα της Μεσογείου, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι της διανομής Φυσικού αερίου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει μέσα από την Ουκρανία.

Με τον τρόπο αυτό, οι Δυτικοί, επιδιώκουν βάζουν χέρι στην έξοδο της Ρωσίας στη θάλασσα, σφίγγοντας έως θανάτου το γεωπολιτικό λαιμό ισχύος της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή, την Β. Αφρική και στις πετρελαϊκές παραγωγές της Μεσογείου. Επιπροσθέτως, επιδιώκουν να αποκτήσουν έναν στρατηγικό σύμμαχο στην Αμυντική Ομπρέλα του ΝΑΤΟ, καταντώντας την Ρωσία από γεωπολιτική Υπερδύναμη σε αποκλεισμένο κομπάρσο.

Όμως στο παιχνίδι αυτό, οι Δυτικοί κάνουν πάλι το ίδιο λάθος που κάνανε με τη Γεωργία. Δεν υπολογίζουν το Ρωσόφωνο πληθυσμό, κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν κοιτάνε καν που εδρεύει αυτός. Διότι εάν ο Ρωσόφωνος πληθυσμός της Ουκρανίας ήταν στο Κίεβο και όχι στην Κριμαία και τη Σεβαστούπολη, τότε ότι κι αν έκανε η Ρωσία αυτομάτως θα έμενε αποκλεισμένη από τη θάλασσα, ακόμα κι αν οι Δυτικοί έχαναν το Ρωσόφωνο κομμάτι.

Τώρα όμως που το Ρωσόφωνο κομμάτι βρίσκεται στην «καλή» πλευρά της Ουκρανίας, βλέπει θάλασσα, ελέγχει τα λιμάνια και επιπροσθέτως, βρίσκεται και στο πιο παραγωγικό, βιομηχανικό και εμπορικό κομμάτι της Ουκρανίας, η κίνηση των Δυτικών είναι βούτυρο στο ψωμί των Ρώσων.

Η απάντηση της Ρωσίας είναι φωτοτυπία της Γεωργίας: Η Ρωσία επιλέγει να βάλει μπροστά το Ρωσόφωνο κομμάτι της Ουκρανίας και να ζητήσει απόσχιση!!

Εάν η απόσχιση επιτευχθεί, τότε η Ρωσία απομονώνει το άχρηστο Ουκρανικό κομμάτι, έχει απόλυτη αυτονομία στην έξοδο προς την θάλασσα, και από πάνω, κερδίζει κατά κράτος το Παγκόσμιο Διπλωματικό παιχνίδι, αφήνοντας Αμερική και Ε.Ε. να επιδοτούν οικονομικά ένα νεκρό οικονομικά Ουκρανικό κομμάτι.

Εάν οι Δυτικοί «επιδοτήσουν» τους δοτούς Ουκρανούς κυβερνήτες να πατάξουν κάθε προσπάθεια απόσχισης και δεν επιτρέψουν στους Ρωσο-Ουκρανούς να επιλέξουν τι θέλουν, τότε η Ρωσία επαναλαμβάνει το σενάριο αλά «Γεωργία»: Εισβάλλει, προστατεύει τους Ομοεθνείς της, και επιβάλλει τον έλεγχό της στα συμφέροντα της. Έχουν ήδη, άλλωστε, κάνει το λάθος αυτή τη φορά οι Δυτικοί να ανατρέψουν νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο, και η Ρωσία, διπλωματικά, μπορεί να «πουλήσει» πολύ πιο εύκολα ότι δεν αναγνωρίζει την Νέα – μη εκλεγμένη – Κυβέρνηση της Ουκρανίας. Πλέον, οι Ρώσοι θα το παίξουν «Αμερικανοί» και θα προστατέψουν τη «Δημοκρατία» με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικανοί και οι Σύμμαχοί τους, το έπραξαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και σε όλο τον πλανήτη.

Με απλά λόγια, μονά – ζυγά υπέρ της Ρωσίας.

Η Ρωσία, αν χρειαστεί, θα εισβάλλει στην Κριμαία, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό!

Οπότε, τι μένει για τους Δυτικούς;

Μόνο τρεις επιλογές:

1)      Παραδοχή της Ήττας τους: αν οι Δυτικοί μετά την πατάτα τους, αποφασίσουν να παρατήσουν το παιχνίδι και να χάσουν Σεβαστούπολη και Κριμαία αναίμακτα, θα δημιουργήσουν μια ακόμα δυνατότερη Ρωσία που πλέον, εδαφικά, θα μπορεί με ακόμα πιο ισχυρό τρόπο να παίξει παιχνίδι σε όλο το Αιγαίο, και στις πολύτιμες ΝΑΤΟικές βάσεις στην Τουρκία.

2)      Επιλογή της Στρατιωτικής Απάντησης: Πόλεμος στο έδαφος της Ουκρανίας μεταξύ Δυτικών και Ρώσων. Όμως, ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι έχουν έστω και την παραμικρή ελπίδα οι Δυτικοί να κερδίσουν έναν τέτοιο πόλεμο απέναντι από μια Ρωσία που έχει ήδη 250.000 στρατό, 1.000 τεθωρακισμένα και 200 αεροπλάνα ακριβώς στα σύνορα με την Ουκρανία. Μια τέτοια αντιπαράθεση, κατά βάση μικρής κλίμακας και κυρίως αεροπορική, θα λήξει υπέρ των Ρώσων, γιγαντώνοντας την αφού θα έχει βγει νικήτρια από μια μάχη με το ΝΑΤΟ και το οποίο, στο εσωτερικό του, θα έχει να αντιμετωπίσει πολιτικά απέραντους κλυδωνισμούς μετά από μια τέτοια ήττα στην Αμερική, κατά πρώτον, και στη Γερμανία, την Αγγλία και τη Γαλλία κατά δεύτερον.

3)      Να αφήσουν να χαθεί η Κριμαία υπέρ των Ρώσων και να μεταφέρουν τον Γεωπολιτικό στραγγαλισμό της Ρωσίας στις θαλάσσιες «Θερμοπύλες» του Βοσπόρου, εκεί που η συνθήκη του Μοντρέ από το 1936, δίνει ελεύθερη διέξοδο στη Ρωσία από τα Στενά, εκτός κι αν η Τουρκία είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με άλλο Κράτος, όπου τότε και μόνο τότε, η Τουρκία έχει δικαίωμα να κλείσει για όσο χρόνο κρατάνε οι εχθροπραξίες, τα Στενά. Φυσικά, το «άλλο» κράτος με το οποίο θα μπορούσε να κάνει πόλεμο η Τουρκία, δεν είναι παρά μόνο η Ελλάδα.

Κάτι τέτοιο, θα ενδιέφερε πάρα πολύ τους Τούρκους ώστε να πάρουν κομμάτι από το Αιγαίο ενώ ταυτόχρονα, οι Δυτικοί, με μια επιχείρηση αστραπή θα μπορούσαν με τη βοήθεια του Ισραήλ, της Σ. Αραβίας και του Κατάρ, μέσα σε 3-4 ημέρες να λύσουν το γόρδιο δεσμό της Συρίας και του Ιράν, τα οποία δεν θα μπορούσαν να αντέξουν χωρίς την παρουσία των Ρωσικών πλοίων σε Μεσόγειο.

Η επιλογή αυτή των Δυτικών, θα άφηνε μεν την Κριμαία στους Ρώσους, αλλά θα τους εξαφάνιζε από πλευράς Συμμάχων της και διεξόδου της στο Αιγαίο. Η ΝΑΤΟική Τουρκία θα έπαιρνε το μισό Αιγαίο, υπέρ ενός ανεξάρτητου Αμερικανο-καθοδηγούμενου Κουρδιστάν το οποίο θα κουβάλαγε στα σπλάχνα του έναν υπέρ-πολύτιμο, για τους Αμερικανούς, πετρελαϊκό αγωγό, η Συρία θα γινόταν βορά Αμερικανικής επέμβασης ενώ το Ιράν θα ισοπεδωνόταν από το Ισραήλ.

Μέσα σε αυτές τις 3-4 ημέρες, η Ρωσία θα έπρεπε να παρακολουθήσει αποσβολωμένη τα πλοία της να κάθονται στην Κριμαία ή να επιλέξει να επιτεθεί κατά μέτωπο σε ένα κράτος – μέλος του ΝΑΤΟ όπως είναι η Τουρκία, επιλέγοντας να ξεκινήσει τον 3^ο Παγκόσμιο Πόλεμο!

 

ΠΗΓΗ