M K Bhadrakumar (πρώην Πρέσβης της Ινδίας) (μτφ. Κριστιάν)
Ο πρώτος στο έδαφος κερδίζει
το στοίχημα και κάποιος σαν τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος μεγάλωσε κάτω
από τους τροπικούς της Χαβάης και της Ινδονησίας... θα έπρεπε να το γνωρίζει
καλύτερα από τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν από
το Λένινγκραντ.
Ο ζήλος με τον οποίο ο
Ομπάμα έσπευσε να πάρει προβάδισμα από πολύ νωρίς στο πόλεμο της προπαγάνδας
για την Ουκρανία κατά της Μόσχας , δίνει σχεδόν
την εντύπωση ότι ήλπηζε να γίνει μια τέτοια τραγωδία.
Μέχρι σήμερα δεν είχε
τηλεφωνική συνομιλία με τον Πούτιν - ούτε καν για να θεσπίσει ορισμένα γεγονότα
πριν από οτιδήποτε άλλο.
Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με τη Γερμανίδα
Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ και τους δύο επικεφαλής των κρατών που πλήττονται
περισσότερο από αυτή την τραγωδία του ατυχούς μαλαισιανού αεροπλάνου -του Ολλανδού πρωθυπουργού Mark Rutt και του
πρωθυπουργού της Μαλαισίας Najib Razak.
Στην πραγματικότητα, ο Rutt έχει συζητήσει δύο
φορές αυτή την τραγωδία με τον Πούτιν και συμφώνησαν σχετικά με την πρόταση του
τελευταίου να ξεκινήσει μια «ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα» σχετικά με το
τραγικό συμβάν του Ντόνετσκ, υπό τη Διεθνή Οργάνωση Πολιτικής Αεροπορίας, με τη
συμμετοχή «όλων των ενδιαφερόμενων μερών» και, εν τω μεταξύ, να απαιτήσουν «άμεση
και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός» στην Ανατολική Ουκρανία.
Θα αποδεχτεί ο Ομπάμα μια τέτοια προσέγγιση;
Η Μέρκελ και ο Razak και οι δύο συμφώνησαν αμέσως
με τον Πούτιν.
Ωστόσο, μια κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία είναι
το τελευταίο πράγμα που ο Ομπάμα έχει στο μυαλό του, με τον αντιπρόεδρο Τζο
Μπάιντεν που συνεχώς πιέζει το Πρόεδρο Poroshenko να προχωρήσει σε στρατιωτική
καταστολή κατά της ανταρτικής περιοχής του Ντόνετσκ, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ένα σημείο χωρίς επιστροφή στις σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρώπης ,
για τις οποίες η ισορροπία είναι κάπως δύσκολη.
Βεβαίως, η Μόσχα έχει χάσει τον πόλεμο προπαγάνδας
έναντι της Ουάσιγκτον.
Πηγαίνουμε πίσω στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Οι
ΗΠΑ ήταν πάντα μίλια μπροστά από τη Σοβιετική Ένωση στο θέμα του οπορτουνισμού -είτε κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα, είτε
στο Αφγανιστάν ή το Δρ Ζιβάγκο του Μπόρις Πάστερνακ.
Για μένα, φταίει η Ρωσία.
Τέτοια συμβαίνουν μόνο σε ένα διαιρεμένο σπίτι. Κάθε
έμπειρος παρατηρητής μπορούσε να δει ότι η Μόσχα σκιζόταν σε αντίθετες διευθύνσεις
από αυτούς που αποκαλούμε «Δυτικολιτικούς» και τους λεγόμενους «ανατολιτικούς»,
με τους τελευταίους στη δεύτερη θέση.
Η ουκρανική κρίση θα έπρεπε να είναι ένα προειδοποιητικό σήμα.
Γεγονός είναι ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει και
ότι η Ρωσία δεν θα είναι ποτέ μέρος του δυτικού κόσμου.
Παραείναι μεγάλη, διαφορετική,
ισχυρή και ανεξέλεγκτη.
Η παρουσία της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό σπίτι θα ήταν μια
πρόκληση για τη διατλαντική ηγεσία των Ηνωμένων
Πολιτειών και θα έθετε υπό αμφισβήτηση το λόγο ύπαρξης του
ΝΑΤΟ, και μαζί της αυτό το
ευρω-ατλαντισμό ως επωδός των παγκόσμιων στρατηγικών των ΗΠΑ.
Καιρός είναι για τους «Δυτικολιτικούς» στις μοσχοβίτικες
ελίτ να συνειδητοποιούν ότι αυτό που επιδιώκουν
δεν είναι παρά μια χίμαιρα.
Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία, όπου οι ΗΠΑ περιθάλψαν
άλλες χώρες -συμπεριλαμβανομένης της Μ.
Βρετανίας - επί ίσοις όροις.
Ως εκ τούτου, η μοίρα της Ρωσίας υπαγορεύεται από
την ανάγκη να εδραιώσει τη θέση της ως ανεξάρτητο παγκόσμιο παίκτη.
Έχει
την ικανότητα να το πράξει, αλλά, δυστυχώς, της λείπουν πάρα πολύ συχνά η
προθυμία και το ενδιαφέρον να διακρίνει ποιος είναι πιθανός σύμμαχος και ποίος δεν είναι.
Με αυτό το πνεύμα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάθε
παρατηρητή της Ρωσίας παρουσιάζει το τηλεφώνημα, [το περασμένο Σάββατο], του
Ιρανού πρόεδρου Χασάν Ρουχάνι στο Πούτιν.
Φυσικά, ο Ρουχάνι δεν μίλησε για την Ουκρανία. Θα
ήταν έκπληξη να το κάνει.
Βεβαίως, πρόκειται για συγκινητική στιγμή στις
ρωσο-ιρανικές σχέσεις.
Το Κρεμλίνο αναγκάστηκε
να συνεργαστεί με την κυβέρνηση Ομπάμα, στο πνεύμα της (λυπητερά) διάσημης
αμερικανορωσικής επανεκκίνησης για την άσκηση πίεσης στο Ιράν και την απομόνωση
της χώρας, σε μια εποχή που η Τεχεράνη είχε τη πλάτη της στον τοίχο.
Φυσικά, αυτό σε μία εποχή που οι «Δυτικολιτικοί» στη Μόσχα είχαν το πάνω χέρι και ήταν γεμάτοι
αυτοπεποίθηση, νομίζοντας είχαν συνάψει συμφωνία με τον Ομπάμα, επιδεικνύοντας χωρίς περιορισμό πως μοίραζαν τις αμερικανικές
αξίες. Γι 'αυτούς, ο κόσμος ολόκληρος φαινόταν να κινείται στην αμερικανική
ώρα.
Σήμερα, ο τροχός έκανε πλήρη στροφή.
Η επανεκκίνηση αποδεδείχθηκε ότι ήταν μια μακάβρια
φάρσα που έπαιξε η κυβέρνηση Ομπάμα στο Κρεμλίνο.
Και η μεγαλύτερη ειρωνεία απ 'όλα είναι ότι η Ρωσία
σήμερα αντιμετωπίζεται με μια χιονοστιβάδα κυρώσεων
από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εκτός αν ενεργεί "καθώς πρέπει" στην Ουκρανία, με τρόπο
πολύ όμοιο με τη μεταχείριση που υπέστη το Ιράν μέχρι πέρυσι.
Και όμως ο Ρουχάνι δεν ασχολήθηκε με την Ουκρανία
με τον Πούτιν.
Αλλά άφησε στη Μόσχα κάτι που πρέπει να σκεφτεί.
Γεγονός είναι ότι η Ρωσία είναι απλά ένας ειλικρινής φίλος και στρατηγικός
εταίρος του Ιράν στη παρούσα στιγμή που οι συζητήσεις μεταξύ των Ηνωμένων
Πολιτειών και του Ιράν είναι επιτέλους έτοιμες να προχωρήσουν.
Η Μόσχα μπορεί να πάρει το πλεονέκτημα ενώπιον των
Ηνωμένων Πολιτειών και να επιστρέψει κτυπήματα στους υποστηρικτές του Ψυχρού
Πολέμου στην Ουάσιγκτον, εκεί όπου πονάει περισσότερα.
Είναι προφανές ότι έχει αποδυναμωθεί το πλεονέκτημα των ΗΠΑ στις
διαπραγματεύσεις με το Ιράν .
Μια επιστροφή στο παρελθόν (πριν να αρχίσουν οι απευθείας συνομιλίες) είναι αδύνατο.
Ένα στρατιωτικό κτύπημα κατά του Ιράν δεν είναι
ρεαλιστικό.
Αν αποτύχουν οι συνομιλίες, το Ιράν θα επαναλάβει
το πυρηνικό του πρόγραμμα με φουλ το γκάζι.
Εν ολίγοις, το Ιράν έσπασε την περικύκλωση του από
τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό είναι το νόημα της προθεσμίας της 20ης Ιουλίου
για μια συμφωνία για τα πυρηνικά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πει κανείς.
Σήμερα, αυτό που μπορεί να κάνει η Ρωσία είναι να κάνει
κομφετί το καθεστώς των αμερικανικών κυρώσεων κατά του Ιράν, επεκτείνοντας
απλά πλήρως τις σχέσεις της με αυτή τη χώρα
-είτε στον τομέα της ενέργειας είτε
σε αμυντική συνεργασία.
Στο κάτω κάτω, το επιχείρημα της Ρωσίας σε όλη τη διάρκεια
ήταν ότι συμμορφώνεται μόνο με τις κυρώσεις του ΟΗΕ. Για να το θέσουμε
απλά, να τεθεί σε πρακτική αυτό που πρότεινε η Μόσχα.
Εξάλλου, αυτό θα ήταν και η σωστή απόφαση υπό τη γωνία
των επιχειρηματικών σχέσεων -ήτοι να είναι στην Τεχεράνη πριν από τις αμερικανικές
εταιρείες.
Μπορούμε να τα
λέμε αλλιώς: να αναγκαστούν οι ΗΠΑ να διαπραγματευτούν επείγοντος με το Ιράν,
το οποίο έχει την πλήρη υποστήριξη της Ρωσίας.
Δεν υπάρχει καμία σύγκρουση εδώ με τις Ηνωμένες
Πολιτείες από μέρος της Ρωσίας, περισσότερο δε όταν η Ρωσία θα ενισχύσει και να
επεκτείνει τις σχέσεις της με μια φιλική χώρα.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ιρανοί θα ταλαιπωρήσουν τους
Αμερικανούς.
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η Τεχεράνη να
εγκαταλείψει τα τεράστια περιουσιακά της στοιχεία που αντιπροσωπεύουν
εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάσχεσαν στο
απόηχο της πτώσης του Σάχη.
Ήταν σαφές κλέψιμο.
Οι Ιρανοί δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι οι Αμερικανοί κατέρριψαν
σκόπιμα ένα Ιρανικό πολιτικό αεροσκάφος το 1988 -ενώ γνώρισαν πολύ καλά ότι ήταν πολιτικό
αεροπλάνο- σκοτώνοντας τους 300 επιβάτες.
Άρχισα να αναλάβω αποστολές στο Ιράν για πρώτη φορά
το 1989, όταν ήμουν διπλωμάτης καριέρας, και πήγα σε αυτή τη χώρα, τόσες πολλές
φορές που δεν είμαι σε θέση να καταρτίσω ολόκληρο τον κατάλογο των επισκέψεων
μου σε αυτή τη χώρα.
Και αφού γνωρίζω καλά το Ιράν, μπορώ να επιβεβαιώσω
με σιγουριά:
Ο Ρουχάνι ήρθε να βοηθήσει τον Πούτιν σε μια από τις
κρισιμότερες στιγμές της παγκόσμιας πολιτικής της εποχής μας.
Ο MK Bhadrakumar υπηρέτησε ως
διπλωμάτης καριέρας στον Ινδικό Υπουργείο Εξωτερικών για πάνω από 29 χρόνια. Οι
αποστολές του ήταν μεταξύ άλλων, στη Σοβιετική Ένωση, τη Νότια Κορέα, τη Σρι
Λάνκα, τη Γερμανία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Κουβέιτ και
την Τουρκία.
http://reseauinternational.net/poutine-temps-revanche-venu/
.jpg)
