Κωνσταντίνου Πόλις

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πόλη που την έλεγαν Κωνσταντινούπολη. Νεα Ρώμη, Κωνσταντίνου πόλις, βασιλεύουσα, βασιλίδα των πόλεων. Θεοφύλακτη. Απλά Πόλη. Τα χρόνια πέρασαν από τότε που ο Κωνσταντίνος έκανε το Βυζάντιο Νεα Ρώμη και η Νέα Ρώμη έγινε Κωνσταντίνου Πόλις και όσο οι Έλληνες θυμούνταν το αρχαίο «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ο Θεός συνέχισε να φυλά την θεοφύλακτη. Άβαροι, Πέρσες, Άραβες, Πατσινάκες συνετρίβησαν ο ένας μετά τον άλλο μπροστά στους υπερασπιστές της.

 

 

Μετά οι Έλληνες αποφάσισαν ότι αφού ο Θεός προστάτευε τη Θεοφύλακτη τέτοια δαπανηρά πράγματα όπως όπλα, στρατοί και πλοία ήταν περιττά και ηγέτες που ξόδευαν τα λεφτά του κράτους σε τέτοια αντικείμενα ακόμα πιο περιττοί. «Περιέργως» πως μετά απ΄ αυτό η Θεοφύλακτη έπαψε να είναι και τόσο Θεοφύλακτη. Το 1204 είχαμε το πρώτο σημάδι μα καθώς οι Έλληνες κούνησαν λίγο ως πολύ και αυτοί το χεράκι τους επί Λασκαριδών και Μιχαήλ Η του Παλαιολόγου η Κωνσταντινούπολη ξανάγινε Ελληνική μόνο και μόνο ώστε οι επόμενοι Παλαιολόγοι να ξεχάσουν το μάθημα και πάλι. Το 1453 ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεφτε νεκρός υπερασπίζοντας την Βασιλεύουσα και πάνω από όλα την τιμή του ίδιου και της πατρίδας. Ο πρόγονός του ο Ανδρόνικος ο Β’ είχε διαλύσει το στόλο και το μεγαλύτερο μέρος του στρατού σαν αντιοικονόμικα…

Κι άλλα χρόνια πέρασαν και η Πόλη παρέμεινε υπό το ζυγό. Μέχρις ότου το 1821 μία από της Ελληνικές επαναστάσεις επιτέλους πέτυχε. Και το 1919 ο Ελληνικός στόλος ήταν στον Κεράτιο και ο Ελληνικός στρατός στην Κωνσταντινούπολη. Τον επόμενο χρόνο οι Έλληνες φρόντισαν να βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους καταψηφίζοντας τον άνθρωπο που είχε φέρει τον Ελληνικό Στρατό στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη μόνο και μόνο για την καταστροφή να ακολουθήσει λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα. Η ιστορία τιμωρεί…

Το 1924 υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη ακόμα 200,000 Έλληνες. Η «Νεα Τουρκία» μας έδειξε από την αρχή πόσο νέα ήταν συνεχίζοντας το έργο της σφαγής με το οποίο είχε γεννηθεί εκδιώκοντας περίπου τους μισούς Κωνσταντινουπολίτες μέχρι το 1929. Ακολούθησε ο ληστρικός φόρος περιουσίας κατά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο μέχρις ότου με τα Σεπτεμβριανά και τις ομαδικές απελάσεις στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης πρακτικά εξοντώθηκε.

Από τα Σεπτεμβριανά έχουν περάσει πλέον 52 συναπτά έτη. Δεν θα αναλωθούμε εδώ στο να περιγράψουμε ξανά το έργο της ντροπής των Τουρκικών όχλων και της Τουρκικής κυβέρνησης που το οργάνωσε μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια με αποτελεσματικότητα που οι Ναζιστές οργανωτές της «Νύχτας των Κρυστάλλων» θα είχαν εκτιμήσει. Πάμπολα έχουν γραφτεί επί του θέματος. Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στο εξαίρετο «Ο Μηχανισμός της Καταστροφής» του Σπύρου Βρυώνη για παράδειγμα. Αντί για αυτό θα ασχοληθούμε με ότι θα έπρεπε να είναι τα διδάγματα από τα Σεπτεμβριανά.

Πρώτον ας θυμηθούμε ποιος ήταν ο ηθικός αυτουργός και οργανωτής του αίσχους. Το όνομα Μεντερές σας λέει τίποτα; Ο Αντνάν Μεντερές ο οποίος οργάνωσε και εξαπέλυσε τους Τουρκικούς όχλους να ξεριζώσουν τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης ήταν πρωθυπουργός της Τουρκίας και ηγέτης του «Δημοκρατικού Κόμματος». Ούτε αυτός ούτε το κόμμα του ήταν κάποιο από τα συνηθισμένα μορφώματα της σειράς του Τουρκικού βαθέως κράτους. Αντίθετα ο Μεντερές και το κόμμα του ήταν η αντιπολίτευση στο Κεμαλικό κόμμα και κατ΄ επέκταση το βαθύ κράτος. Είχαν εκλεγεί με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές του 1950 τις πρώτες σχετικά ελεύθερες από ιδρύσεως Τουρκικής «Δημοκρατίας» και σε όσες ακολούθησαν ως το 1960. Ο Μεντερές πλήρωσε με τη ζωή του όταν ο στρατός τον ανέτρεψε το 1960 βάζοντας τέρμα δια της βίας στον κίνδυνο η Τουρκία να πάρει την ιδέα ότι ήταν στα αλήθεια δημοκρατία και όχι υπό τον έλεγχο του Κεμαλικού βαθέως κράτους.

Με άλλα λόγια οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης δεν βρέθηκαν στο στόχαστρο από τους «κακούς» Τούρκους του βαθέως κράτους. Βρέθηκαν στο στόχαστρο από τη μοναδική δημοκρατική κυβέρνηση της Τουρκίας πριν την επικράτηση των Ισλαμιστών του Ερντογάν. Βρέθηκαν στο στόχαστρο από αυτούς που αρεσκόμαστε να αποκαλούμε «καλούς» Τούρκους φορτώνοντας τον Τουρκικό επεκτατισμό αποκλειστικά στο Βαθύ κράτος. Η Τουρκική πολιτική παρέμεινε αναλλοίωτη είτε με δημοκρατική κυβέρνηση είτε με τον έλεγχο του Βαθέως κράτους και των Κεμαλιστών. Γιατί λοιπόν ακριβώς περιμένουμε ότι θα αλλάξει κάτι αν ο Ερντογάν συντρίψει το βαθύ κράτος και η Τουρκία εκδημοκρατιστεί πλήρως ως αποτέλεσμα; Μας έχει δώσει ο Ερντογάν το παραμικρό δείγμα γραφής προς αυτ’η την κατεύθυνση; Εκτός και αν πρέπει να θεωρήσουμε φιλική κίνηση τις Τουρκικές προσπάθειες για πλήρη αυτονομία στην παραγωγή πολεμικού υλικού και την κατασκευή αμφίβιων πλοίων τύπου δεξαμενής κατά πολύ ικανότερων κάθε υπάρχοντος Τουρκικού αποβατικού. Προφανώς τα αποβατικά τα χρειάζονται για τα σύνορα με το Ιράν…

Το δεύτερο δίδαγμα δεν είναι αποκλειστικά των Σεπτεμβριανών. Μετα την Μικρασιατική καταστροφή απλά αποδεχτήκαμε την ήττα χωρίς να βρεθεί κανείς να μιλήσει για προσπάθεια αναστροφής της κάποια μέρα. Μετά τα Σεπτεμβριανά αποδεχτήκαμε ξανά την εθνική ταπείνωση χωρίς ούτε αντίποινα κατά της Τουρκίας ούτε να πούμε «ποτέ ξανά» στα αλήθεια και με έργα και όχι απλά στα λόγια. Ούτε 20 χρόνια μετά οι Τούρκοι κατέλαβαν τη μισή Κύπρο. Βρέθηκε ένας άνθρωπος να σκεφτεί σοβαρά την πιθανότητα ανακατάληψης της αντί να περιμένουμε οι Τούρκοί να ελεήσουν να φύγουν μόνοι τους;

Στην πράξη ηττοπαθώς αποδεχτήκαμε ότι η Τουρκία θα έχει στον αιώνα τον άπαντα στρατιωτική υπεροχή και ακόμα χειρότερα ότι αυτή είναι που έχει και την πρωτοβουλία κινήσεων να αρχίσει η να μην αρχίσει πόλεμο. Το πρώτο είναι απλώς ηλίθιο. Η Ελλάδα είχε τη στρατιωτική υπεροπλία και το 1974 και για αρκετά χρόνια μετά. Αν η Ελληνο-Τουρκική κρίση του 1976 για παράδειγμα κατέληγε σε πόλεμο οι πιθανότητες νίκης ήταν ξεκάθαρα υπέρ της Ελλάδας χωρίς καν να λάβουμε υπόψιν την Ελληνική υπεροχή σε ποιότητα έμψυχου υλικού. Ακόμα και σήμερα οι δύο χώρες είναι στρατιωτικά λίγο πολύ ισοδύναμες. Σε τελική ανάλυση δεν είμαστε ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία χώρα που αντιμετωπίζει έναν αριθμητικά υπέρτερο εχθρό και βρήκε επιτυχή λύση στο στρατιωτικό της πρόβλημα εκτός και αν ξαφνικά γίναμε και ανίκανοι σαν έθνος. Το Ισραήλ για το ποιο προφανές πρόσφατο παράδειγμα δεν κέρδισε τους πολέμους του μεταξύ 1948 και 1973 χάρη στην πριν το 1967 ασήμαντη Αμερικανική βοήθεια. Ακόμα και σήμερα οι Αμερικανική οικονομική βοήθεια παρότι σημαντική δεν είναι παρά μικρό σχετικά μέρος των αμυντικών δαπανών του και ακόμα μικρότερο του συνολικού προϋπολογισμού του.

Το δεύτερο, το να αφήνουμε στην πράξη την πρωτοβουλία κινήσεων στην Τουρκία δεν είναι απλά ηλίθιο. Πολύ χειρότερα είναι επικίνδυνο. Πέραν του ότι παραιτούμαστε μόνοι μας ενός από τα κύρια δικαιώματα ενός κράτους, το να διεξάγει  πόλεμο όταν κρίνει ότι το συμφέρον του το επιβάλει, επιτρέπουμε στην Τουρκία να διαλέγει τον τόπο και το χρόνο της επόμενης πρόκλησης. Την αφήνουμε να διαλέξει πόσο μακριά θα το πάει. Χωρίς να κερδίζουμε τίποτα, όταν και αν η Τουρκία αποφασίσει ότι η στιγμή είναι κατάλληλη για πόλεμο θα τον κάνει, την διευκολύνουμε να μας προκαλεί εκ του ασφαλούς και σε περίπτωση πολέμου να έχει το αρχικό τακτικό πλεονέκτημα. Ταυτόχρονα με δεδομένο, κατά δήλωση μας, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χτυπήσουμε πρώτοι η Τουρκία και αποθρασύνεται καθώς δεν έχει να φοβηθεί μια αιφνίδια κλιμάκωση από Ελληνικής πλευράς σε κάποια πρόκληση και διευκολύνεται καθώς οι ένοπλες δυνάμεις της δεν είναι υποχρεωμένες να καταναλώσουν πόρους και προσπάθεια για να είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν ένα Ελληνικό πρώτο πλήγμα

Τις συνέπειες των σφαλμάτων, και της συνεχούς μας υποχωρητικότητας και ηττοπάθειας τα είδαμε στην Κωνσταντινούπολη και ξανά στην Κύπρο. Τα είδαμε στα Ίμια. Τα βλέπουμε κάθε μέρα πάνω απ΄το Αιγαίο. Ως πότε απλά θα τα βλέπουμε απαθείς; Ως πότε θα δεχόμαστε κάθε ήττα σαν οριστική; Ως πότε θα βαυκαλιζόμαστε στην ελπίδα ότι η Τουρκική εξωτερική πολιτική θα κάνει στροφή 180 μοιρών αν απλά αλλάξει η κυβέρνηση της γείτονος; Καιρός δεν είναι έστω και αργά τα παθήματα του παρελθόντος να μας γίνουν μαθήματα;

Πηγές: Νοητική Αντίστασις