Η καρδιά της Ευρώπης είναι υπό διάλυση

Διαλύεται το Βέλγιο;


Στο Λίνκεμπεεκ (που ανήκει στη Φλάνδρα αλλά ο πληθυσμός του είναι σχεδόν αποκλειστικά γαλλόφωνος) το προεκλογικό υλικό ήταν στα ολλανδικά. Στο Κράενεμ (που επίσης ανήκει στη Φλάνδρα αλλά το 80% του πληθυσμού του είναι γαλλόφωνο) ο δήμαρχος διαμαρτύρεται για την παρουσία φλαμανδού αξιωματούχου...

της περιφέρειας στα δημοτικά συμβούλια, προκειμένου να διασφαλίζεται η χρήση των ολλανδικών. Στο γειτονικό Γουέζενμπεκ-Οπεμ ο ιδιοκτήτης μιας κρεπερί σκέφτεται να μετακομίσει, εξαιτίας των υβριστικών συνθημάτων που βρίσκει στη βιτρίνα του γιατί η ταμπέλα του έχει τη γαλλική λέξη «κρεπερί»... Αυτό είναι εν ολίγοις το πρόβλημα του Βελγίου – που έχει παραλύσει τη χώρα επί μια τριετία, που απειλεί να διαλύσει τη συνοχή της και που καλούνται να λύσουν οι εκλογές της Κυριακής.

Το ομοσπονδιακό σύστημα του Βελγίου βασίζεται σε μιαν «ισορροπία τρόμου», εξαιρετικής δημοκρατικότητας και τεράστιας πολυπλοκότητας – η πολιτική εξουσία κατανέμεται ανάμεσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τις τρείς περιφέρειες (Φλάνδρα, Βαλλωνία και την ευρύτερη περιοχή των Βρυξελλών) και τις τρείς γλωσσικές κοινότητες (ολλανδόφωνη, γαλλόφωνη και γερμανόφωνη). Η ισορροπία όμως παραπαίει, γιατί αρκετά από τα δεδομένα της χώρας έχουν αλλάξει και άρα απαιτείται μια νέα θεσμική αναδιάταξη. Από το καλοκαίρι του 2007, αλλεπάλληλες κυβερνήσεις προσπάθησαν να προωθήσουν τις αναγκαίες θεσμικές μεταρρυθμίσεις – και κατέρρευσαν... Η μία παρέδιδε την σκυτάλη στην επόμενη εντός μηνών και τα αποσχιστικά συνθήματα των Φλαμανδών απλώνονταν, αποκτούσαν ερείσματα, ριζοσπαστικοποιούσαν την αστική τάξη της Φλάνδρας και (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) εκτοξεύουν το αποσχιστικό κόμμα Νέα Φλαμανδική Συμμαχία στην πρωτιά.

Το Βέλγιο μπαίνει σε μιαν αργόσυρτη διαδικασία διάλυσης, για την ακρίβεια τριχοτόμησης. Η βασιλεία και η φιλοξενία της έδρας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αποτελούν αδύναμα συνεκτικά στοιχεία μπρος στην κοινωνική πίεση. Η αναδιανομή του πλούτου – από τον Βορρά στον Νότο – αποτελεί σημείο τριβής ανάμεσα στους Φλαμανδούς (που τους ωφέλησε η αποβιομηχάνιση της Βαλλωνίας και χρηματοδοτούν τον εθνικό προϋπολογισμό) και τους φτωχούς Βαλλώνους. Η οικονομική κρίση, που οδήγησε στο κλείσιμο το εργοστάσιο της Opel στην Αμβέρσα και εκτόξευσε την ανεργία στη Φλάνδρα, προκάλεσε την αντεπίθεση των Βαλλώνων. Η γλωσσική κατανομή ανά περιφέρεια (ολλανδικά μιλούν οι κάτοικοι της Φλάνδρας, γαλλικά οι κάτοικοι της Βαλλωνίας και γερμανικά ένα μέρος της Βαλλωνίας) περιπλέκεται στην ευρύτερη περιοχή των Βρυξελλών, την BHV – η οποία ανήκει στη Φλάνδρα, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων είναι γαλλόφωνοι (που αυξάνονται και πληθύνονται λόγω της πρόσθετης διαμονής των ευρω-υπαλλήλων) και κάποιες κοινότητες της οποίας έχουν οριστεί «δίγλωσσες», άρα οι κάτοικοί τους μπορούν να επιλέξουν αν θα ψηφίσουν τα ολλανδόφωνα ή τα γαλλόφωνα κόμματα. Η επέκταση αυτού του δικαιώματος σε όλη την περιφέρεια και ο επίσημος χαρακτηρισμος της ως δίγλωσσος, συγκρούεται με το αντιστάθμισμα που ζητούν οι Φλαμανδοί: να επιστρέψουν εξουσίες (που τώρα υπάγονται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση) στις περιφέρειες.

ΠΗΓΗ