«12 χρόνια Σκλάβος». Και πόσα άλλα χρόνια προώθηση της «λευκής ενοχής»;

Η πρόσφατα βραβευμένη με όσκαρ ταινία ‘12 Years a Slave’ (‘12 Χρόνια Σκλάβος’) αποτελεί μια μυθιστορηματική προσαρμογή της αυτοβιογραφίας του Solomon Northup (Σόλομον Νόρθαπ), ενός ελεύθερου μαύρου βιολιστή από τη Νέα Υόρκη που απήχθη το 1841 και πουλήθηκε σκλάβος στη Λουιζιάνα μέχρι που ο νόμος τον ελευθέρωσε το 1853.

Τώρα, όπως γράφει το Variety, η Εθνική Ένωση Σχολικών Συμβουλίων των ΗΠΑ (NSBA) συστήνει η ταινία “12 Years a Slave” να περιληφθεί στο σχολικό πρόγραμμα των αμερικάνικων δημόσιων γυμνασίων. Ο στόχος είναι «να προκαλέσει στους μαθητές την επιθυμία να μην επαναλάβουν τα κακά του παρελθόντος, και να τους εμπνεύσει να ονειρεύονται ένα καλύτερο και πιο φωτεινό μέλλον».

Ανάλογη πρωτοβουλία της NSBA ήταν η διανομή της ταινίας "Glory" (1989) σχετικά με το πρώτο σύνταγμα μαύρων στρατιωτών που έλαβε μέρος στον Αμερικανικό «Εμφύλιο Πόλεμο».

Όλα αυτά την ώρα που σε ολόκληρη την σημερινή Αμερική, οι λευκοί μαθητές γίνονται θύματα ρατσιστικού εκφοβισμού, επιθέσεων και ξυλοδαρμών εξ αιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Αυτή η ταινία θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Η ταινία ισχυρίζεται ότι είναι αλήθεια, αλλά αποτελεί μια προπαγανδιστική ταινία, γεμάτη από αλλόκοτες σκηνές που δαιμονοποιούν τους λευκούς. Κατά την έναρξη της ταινίας π.χ., μια ομάδα μαύρων σκλάβων βρίσκεται σε ένα πλοίο. Ένας λευκός ναύτης μαχαιρώνει έναν σκλάβο «για πλάκα». Αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ο άνθρωπος αυτός που φαίνεται να μαχαιρώθηκε και να σκοτώθηκε στην πραγματικότητα πέθανε από ευλογιά.

Η ταινία βραβεύτηκε για λόγους καθαρά πολιτικής. Δύο μάλιστα μέλη της Ακαδημίας που την ψήφισαν δεν την είδαν ποτέ!!!

Όπως παραδέχονται οι LA Times, μήπως τελικά η ταινία ήταν “….a race about race?” («ένας αγώνας για τη φυλή;»).

Λέει το άρθρο: Το όσκαρ για την καλύτερη εικόνα δόθηκε στο μεγαλύτερο επίτευγμα της χρονιάς στο χώρο του κινηματογράφου και το "12 Years a Slave" δεν είχε καμία έλλειψη οπαδών πριν κερδίσει την κορυφαία διάκριση την Κυριακή. Αλλά παρά την καλλιτεχνία της ταινίας, αυτό που υπόγεια συζητούσαν πολλοί ήταν το θέμα της φυλής και πώς το Χόλιγουντ για δεκαετίες δεν έδινε ιδιαίτερη προσοχή σε ένα από τα πιο άδοξα κεφάλαια στην ιστορία της Αμερικής. Και όπως ο διανομέας της ταινίας είπε "ήρθε η ώρα", εύκολα όλοι το ερμήνευσαν αυτό ως μια προσπάθεια προτροπής στα μέλη της Ακαδημίας να ψηφίσουν την ταινία επειδή αυτό ήταν το “σωστό” πράγμα που έπρεπε να κάνουν.

Την ίδια ώρα η Huffington Post παραδέχεται ότι δύο ανώνυμα μέλη της Ακαδημίας που ψήφισαν δεν είδαν ποτέ το “12 Years a Slave”...

Η εκπληκτική αποκάλυψη έρχεται μέσω των Los Angeles Times : «Δύο ψηφοφόροι  των Oscar κατ’ ιδίαν παραδέχθηκαν ότι δεν είδαν το ‘12 Years a Slave’, γιατί νόμιζαν ότι θα ήταν ενοχλητικό. Αλλά είπαν ότι την ψήφισαν ούτως ή άλλως, επειδή, λόγω του κοινωνικού ενδιαφέροντος της ταινίας, θεώρησαν ότι ήταν υποχρεωμένοι να το κάνουν».

Όπως, έμμεσα, παραδέχτηκε εν είδει «αστείου», η Ellen DeGeneres, η παρουσιάστρια των βραβείων Oscar, «θα ήταν “ρατσιστικό” να μην δοθεί βραβείο στο “12 Χρόνια Σκλάβος”».

Ο ειδικός του κινηματογράφου Leonard Maltin γράφει : Το ‘12 χρόνια σκλάβος’ είναι ένα remake (επανέκδοση). Την περισσότερο πρωτότυπη τηλεοπτική ταινία ‘Solomon Northup's Odyssey’ σκηνοθέτησε ο Gordon Parks. Κανείς δεν φαίνεται να την θυμάται, κάτι που αποτελεί ένα πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της ‘αμνησίας’ των μέσων ενημέρωσης. Η πρώτη προβολή έγινε το 1984, ενώ περισσότερο γνωστή έγινε το επόμενο έτος, όταν επαναλήφθηκε και κυκλοφόρησε σε βίντεο υπό τον τίτλο ‘Half Slave, Half Free’.

Η νέα έκδοση όμως, έχει περισσότερα μαστιγώματα.

Το μήνυμα πίσω από την ταινία είναι ότι τα πολιτιστικά μαστιγώματα πάνω στους λευκούς για τις αμαρτίες των προ-προ - προ-προ – παππούδων τους θα συνεχιστούν μέχρι να «βελτιωθούν» ηθικά.

Μια ταινία από το 1971, το ‘Skin Game’, απροσδόκητα αποδείχθηκε ότι ήταν μία από τις σημαντικότερες επιρροές του ‘12 Years a Slave’.

Οποιεσδήποτε ομοιότητες μεταξύ του ‘Skin Game’, με πρωταγωνιστές τον James Garner και τον Louis Gossett Jr. ως απατεώνες πραματευτάδες στο Νότο το 1858 και του ‘Django Unchained’ δεν είναι τυχαία. Το να πούμε ότι υπάρχουν συμπτώσεις μεταξύ του ‘Skin Game’ και του ‘12 Years a Slave’ είναι καθαρή ειρωνεία.

Όσοι έχoυν εξετάσει την ιστορική ακρίβεια της ταινίας λένε ότι η ταινία ελάχιστη σχέση έχει με το ομώνυμο βιβλίο, που γράφτηκε από τον Solomon Northup. Πάντως, η εφημερίδα New York Times αναφέρει ότι πολλοί πιστεύουν ότι ο Northup ‘εμπλούτισε’ την ιστορία του για να την προσαρμόσει στις πολλές ιστορίες πρώην σκλάβων που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή. Αναφέρει επίσης, ότι το βιβλίο του Northup φαίνεται να έχει γραφτεί στην πραγματικότητα (και να έχει ‘εμπλουτιστεί’ η ιστορία) από έναν λευκό ‘αμπολινιοστή’, βόρειο οπαδό δηλ. της κατάργησης της δουλείας, που θέλει να υπερασπιστεί την ατζέντα του. Βέβαια θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για ατζέντα της ίδιας της ταινίας όταν βλέπουμε ότι ένας από τους συμβούλους της ταινίας είναι ο Henry Louis "Skip" Gates, Jr, ο Αφροαμερικάνος κριτικός βιβλίων, ο οποίος κατηγόρησε ως «ρατσιστή» έναν αστυνομικό, (ο οποίος τον συνέλαβε καθώς τον θεώρησε ύποπτο όταν τον είδε να προσπαθεί να παραβιάσει την πόρτα του σπιτιού του που δεν άνοιγε) και συνέχεια και πήγε και ήπιε μια μπύρα με τον Ομπάμα, ο οποίος είπε ότι η αστυνομία "ενήργησε βλακωδώς".

Τον τελευταίο καιρό έχει εκδηλωθεί από την βιομηχανία του θεάματος ένας καταιγισμός από ταινίες που έχουν στόχο τον «ρατσισμό».. Αυτή είναι η πέμπτη ή η έκτη «αντιρατσιστική» ταινία που έχουμε υποστεί φέτος.

Υπήρχε η ταινία "The Butler" που έδειχνε τον Ρεπουμπλικάνο μπάτλερ σαν κάποιου είδους αντι - Ρήγκαν σταυροφόρο, μια ταινία (ή δύο) για τον Νέλσον Μαντέλα, μια ταινία (ή δύο) για την Winnie Mandela και αυτή.

Να μείνουμε λίγο στην ταινία "The Butler" του Lee Daniel. Η ταινία αυτή ασχολείται αποκλειστικά με τα θέματα πολιτική και φυλή, αρχίζοντας το 1920 και τελειώνοντας με την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα. Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα υποτίθεται δείχνει πόσο η Αμερική έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Σύμφωνα με κριτικές για την ταινία, οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας είναι ενθουσιασμένοι που θα ψηφίσουν τον Ομπάμα, όχι επειδή είναι η καλύτερη επιλογή για την προεδρία, αλλά επειδή είναι μαύρος.

Με βάση τις δηλώσεις του ίδιου του Lee Daniel, η ταινία αποτελεί μια γνήσια σκληροπυρηνική φιλο-Ομπάμα ταινία, η οποία δικαιολογεί τα μονολιθικά βασισμένα στην φυλή εκλογικά πρότυπα των μαύρων Αμερικανών. Η Washington Post την περιέγραψε και ως αντι - Νότια.

Ο δε παραγωγός είπε ξεκάθαρα ότι στο καστ υπήρχαν μόνο λευκοί οι οποίοι είναι «πολιτικοί ακτιβιστές», εννοώντας προφανώς αριστεροί ακτιβιστές.

Μεταξύ των μαύρων πρωταγωνιστών ήταν ο Τέρενς Χάουαρντ που κατηγορήθηκε ότι ξυλοκόπησε τη Ασιάτισσα φίλη του και η πολυ-δισεκατομμυριούχος Oprah Winfrey που παραπονέθηκε για "ρατσισμό" όταν θέλησε να αγοράσει μια πανάκριβη τσάντα στην Ελβετία.

Σε όλες αυτές τις «ταινίες για τον ρατσισμό» ακούγεται συνεχώς η - απαγορευμένη στις ΗΠΑ - “N” λέξη (“Nigger”). Ναι, η δουλεία συνέβη και ο ρατσισμός είναι μέρος της αμερικανικής ιστορίας. Στην πραγματικότητα η δουλεία ακόμα ασκείται σήμερα στον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά δεν θα δείτε καμία ταινία γι’ αυτό. Ούτε φυσικά για τον καίριο ρόλο των Εβραίων στο δουλεμπόριο.

Όπως και δεν πρόκειται να δούμε ποτέ ταινίες σχετικά με την σημερινή σκληρή πραγματικότητα του ρατσισμού : Του ρατσισμού των μαύρων εις βάρος των λευκών. Έτσι, δεν θα δείτε π.χ. ταινία για την λευκή γυναίκα που δολοφονήθηκε χωρίς κανέναν λόγο, ενώ έκανε τζόκιν, από έναν νεαρό μαύρο, για τα δεκάδες θύματα των “knock out games”, όπως και διάφορα άλλα ρατσιστικά εγκλήματα που συμβαίνουν κάθε μέρα σχεδόν, στις ΗΠΑ, αλλά δεν προβάλλονται από τα media και φυσικά δεν ταιριάζουν με την προτιμώμενη αφήγηση του Χόλιγουντ για τον «ρατσισμό».

Αυτές οι «ταινίες για τον ρατσισμό» χρησιμεύουν μόνο για να κάνουν τους μαύρους Αμερικάνους να εξακολουθούν να αισθάνονται σαν να βρίσκονται στο περιθώριο, παρά τα όσα έχουν επιτύχει και παρά το ποιος είναι ο σημερινός πρόεδρος στις ΗΠΑ και πολλά άλλα. Οι ταινίες αυτές το μόνο που κάνουν είναι να παρακινούν για περισσότερο ρατσισμό μαύρων εναντίον των λευκών στην Αμερική. Και να κάνουν τους μαύρους να είναι πεπεισμένοι ότι είναι σκλάβοι στην Αμερική του 2014 και να κατηγορούν συνεχώς τον «ρατσισμό» για ό, τι τους συμβαίνει ή δεν τους συμβαίνει. Η θυματοποίηση άλλωστε πουλάει. Αλλιώς, μαύροι πολιτικοί όπως ο Jesse Jackson και ο Al Sharpton που έχουν επενδύσει στην “race card” (το χαρτί της φυλής), δεν θα είχαν δουλειά. Και ο Μπαράκ Ομπάμα δεν θα ήταν Πρόεδρος.

Και όλα αυτά παρόλο που ο «ρατσισμός» είναι στα χαμηλότερα επίπεδα στους λευκούς της Αμερικής. Την ίδια ώρα ο «ρατσισμός», ο «αντισημιτισμός» και η «ομοφοβία», οι τρεις δηλ. μεγάλοι «μπαμπούλες» που στέκονται να τρομάζουν - μέσω media, Hollywood και νόμων - τους λευκούς, είναι σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα στους μαύρους.

Για να επιστρέψουμε στην ταινία, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το πετυχημένο παίξιμο του Chiwetel Ejiofor που υποδύεται τον Solomon Northup. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ejiofor, γεννήθηκε από Νιγηριανούς γονείς, έτσι, κανένας από τους προγόνους του δεν ήταν θύμα δουλείας στην Αμερική. Ο Northup έλαβε εκπαίδευση και έγινε βιολιστής. Ήταν στα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας και η ταινία δείχνει ότι έκανε φίλους λευκούς (από τη Νέα Υόρκη) αν και η ταινία επικεντρώνεται στον «καλό» ενάντια στη δουλεία, τον Brad Pitt, που είναι Καναδός.

Βλέπουμε τον Northup να παρασέρνεται από δύο άνδρες που του λένε ότι παίζουν σε τσίρκο και θέλουν να του προσφέρουν δουλειά, αλλά αντ’ αυτού, το ναρκώνουν και όταν ξυπνάει είναι αλυσοδεμένος και κανείς δεν πιστεύει ότι είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος. Ο Northup μεταφέρεται με ποταμόπλοιο στη Νέα Ορλεάνη και πουλιέται αρχικά σε έναν  σχετικά καλό ιδιοκτήτη και στη συνέχεια σε έναν ψυχοπαθή τύπου Simon Legree του βιβλίου «Η Καλύβα του Μπάρμπα Θωμά». Βλέπουμε τις ταπεινώσεις που πρέπει να υποφέρει ως σκλάβος και ένα σωρό φρικτά αλλά και αηδιαστικά πράγματα που του συμβαίνουν, με επαναλαμβανόμενη βία και βασανιστήρια.

Η βαρβαρότητα προσφέρεται «με το κιλό». Άλλες ταινίες σχετικές με την δουλεία, όπως η τηλεοπτική σειρά "Roots", το πρόσφατο βίαιο "Django Unchained" και το "Amistad" του Σπήλμπεργκ επιτρέπουν να υπάρχουν στιγμές φωτός ή κάποια ‘κάθαρση’ στο τέλος. Το  “12 Years a Slave” δεν έχει τίποτα. Αδυσώπητα και οδυνηρά χτυπάει το κοινό και το κάνει ξανά και ξανά.

Έτσι, η πρόθεση του “12 Years a Slave” δεν είναι να μιλήσει για το «αγαθό της ελευθερίας» ή να εμπλουτίσει τις γνώσεις μας σχετικά με τις πραγματικές συνθήκες αυτού του «ιδιότυπου θεσμού», όπως ονομάστηκε η δουλεία, αλλά απλά να κακοποιήσει το κοινό, τόσο το μαύρο όσο και το λευκό, προκαλώντας μια ξεχωριστή συνειδησιακή κατάσταση στο κοινό της κάθε φυλής.

Οι λευκοί, βέβαια, πρέπει να είναι συνεχώς διαποτισμένοι από την ντροπή για το παρελθόν τους και την φυλή τους, κάτι που ο σκηνοθέτης της ταινίας Steve McQueen κατέστησε σαφές σε μια συζήτηση στις 13 Οκτωβρίου 2013, όπου παραδέχτηκε ότι «απόλυτα» επιδίωκε να φέρει στο μυαλό μια "σύγχρονη αναλογία" της ζοφερής ιστορίας.

«Έκανα αυτή την ταινία γιατί ήθελα να απεικονίσω μια εποχή της ιστορίας που δεν είχε απεικονιστεί με αυτόν τον τρόπο. Ήθελα να δω το μαστίγιο στην πλάτη κάποιου. Ήθελα να δω το επακόλουθο αυτού, το ψυχολογικό και το σωματικό. Νιώθω μερικές φορές ότι οι άνθρωποι παίρνουν το θέμα της δουλείας πολύ ελαφρά, για να είμαι ειλικρινής. Ελπίζω ότι η ταινία θα μπορούσε να αποτελέσει αφετηρία για να σκαλίσουν την ιστορία και με κάποιο τρόπο να προβληματιστούν σχετικά με την σημερινή τους στάση».

Πρόκειται συνεπώς, για μια προπαγάνδα, ο σκοπός της οποίας είναι διττός : να διαιωνίσει την ντροπή της λευκής φυλής (white guilt) και να πυροδοτήσει την οργή της μαύρης φυλής.

Εάν θέλαμε να εξετάσουμε τις φυσικές συνέπειες αυτής της «μαύρης οργής» θα βλέπαμε φρικτές δολοφονίες από μαύρους κακοποιούς, όπως του Πολωνικής καταγωγής πεζοναύτη Pawel Pietrzak και της Quiana Faye Jenkins - Pietrzak, της μαύρης γυναίκας την οποία είχε το θράσος να ερωτευτεί και να παντρευτεί ή την φριχτή δολοφονία του Christopher Newsom και της Channon Christian, από διεστραμμένα άτομα που ήθελαν πρώτα να βασανίσουν φρικτά το λευκό ζευγάρι πριν το σκοτώσουν και το κάψουν. Ο κατάλογος είναι τεράστιος αλλά και καλά καλυμμένος από τα media.

Η επιδημία εγκληματικότητας μαύρων εναντίον λευκών με έντονο το στοιχείο του βασανισμού, τροφοδοτείται από την προβαλλόμενη και εν μέρει «δικαιολογημένη» (!) μαύρη «οργή» και είναι μια βία για την οποία μην περιμένετε να δείτε ποτέ να απεικονίζεται σε καμία καλά δημιουργημένη, σπαραξιάρικη και βραβευμένη κινηματογραφική παραγωγή.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ