Ο πόνος τρέχει σαν μυστικός απεσταλμένος του Θεού πίσω από κάθε πλανεμένη ψυχή για να την επαναφέρει κοντά Του…

Μια πλούσια και μορφωμένη κυρία γονάτισε μπροστά σ’ έναν έμπειρο και ευλαβή πνευματικό και με δάκρυα του είπε:

«Πάτερ μου, επιθυμώ να επιστρέψω στον Θεό μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ! Η αγάπη του κόσμου με εξουσιάζει, οι κακές διασκεδάσεις με αιχμαλωτίζουν, τα πάθη μου με παρασύρουν. Λυπηθείτε με!

Δοκίμασα την ιερή Εξομολόγηση, αλλά είμαι διαρκώς η ίδια!

Μου είπαν να φύγω από τον κόσμο. Το έκανα. Αλλά ύστερα από λίγες εβδομάδες και πάλι η ίδια θλιβερή κατάσταση.

Μου είπαν να κάνω ελεημοσύνες. Και αυτές έγιναν. Αλλά οι αδυναμίες μου συνεχίζονται.

Μου είπαν να παρακαλέσω την Παναγία. Την παρακάλεσα θερμά. Ίσως η Παναγία μ’ έστειλε σε σάς σαν τελευταίο καταφύγιο. Τι πρέπει να κάνω για να βρω τη σωτηρίας μου;».

Ο ιερέας άκουσε σιωπηλά την εξομολόγηση της κυρίας, κατέβασε το κεφάλι σκεπτικός και της είπε μία λέξη: «Η θλίψη!», δηλαδή αυτό υπολείπεται για τη σωτηρία σας.

Ύστερα από καιρό επέστρεψε η κυρία μαυροφορεμένη, καταβεβλημένη, δακρυσμένη αλλά αναπαυμένη. Είχε χάσει τα πάντα: πλούτη, υγεία, συγγενείς. Είχε βρει το Θεό!

Ο πόνος μας μεταδίδει τρόμο. Είναι όμως δώρο της θείας ευσπλαχνίας. Τρέχει σαν μυστικός απεσταλμένος του Θεού πίσω από κάθε πλανεμένη ψυχή για να την επαναφέρει κοντά Του.

Πηγή: «Προσφορά στο άρρωστο αδελφό», Αρχιμ. Χριστοδούλου Παπαγιάννη, Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2007

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/01/blog-post_53.html