Η μαρξιστική προέλευση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας

"Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η μπολσεβίκα Αλεξάνδρα Κολοντάι* έπεισε τον Λένιν να κάνουν την 8^η Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, επίσημη αργία στη Σοβιετική Ένωση .... Η Κολλοντάι πίστευε ότι, όπως και το κράτος, η οικογενειακή μονάδα θα μαραθεί μόλις το δεύτερο στάδιο του κομμουνισμού γίνει πραγματικότητα. Έβλεπε το γάμο και τις παραδοσιακές οικογένειες ως κληρονομιά του καταπιεστικού, βασισμένου στο δικαίωμα ιδιοκτησίας, εγωιστικού παρελθόντος". (Από τη Βικιπαίδεια). 

 

Πόσοι άνθρωποι στην Δύση ασχολούνται πραγματικά, με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ένα παλιό κομμουνιστικό εργαλείο προπαγάνδας, που έχει περάσει στην mainstream κουλτούρα μας και έχει γίνει πλέον επίσημη γιορτή;

Φεμινίστριες, «προοδευτικές», μαρξίστριες, αλλά και κρυφές ή φανερές λεσβίες, προβάλλουν ιδιαίτερα, μέσα από μπλογκς και «εκδηλώσεις», την "Ημέρα της Γυναίκας", προσποιούμενες ότι «τιμούν» τις γυναίκες, όμως αφίσες όπως αυτή από το Γουίνιπεγκ του Καναδά που δείχνει μια κακάσχημη μέγαιρα να κραδαίνει ένα σφυρί απειλώντας "αν είχα μόνο ένα σφυρί ..", μάλλον άλλα θέλουν να πουν.

Η αφίσα ανακοινώνει χορό και λέει: «Ελάτε να συνθλίψουμε την πατριαρχία τα μεσάνυχτα!».

Χιλιάδες παρόμοιες εκδηλώσεις προγραμματίζονται σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπου "μόνο γυναίκες και κορίτσια" είναι ευπρόσδεκτα.

Φαίνεται ότι η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας ξεκίνησε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής (S.P.A.) το 1909. Το S.P.A. ήταν μια ένθερμη μαρξιστική οργάνωση – με τον πιο διάσημο ηγέτη του, τον Eugene Debs, που έγινε μαρξιστής μόλις διάβασε το ‘Das Kapital’. Καθώς ο μαρξισμός αποκτούσε ρεύμα, η γιορτή αυτή γινόταν όλο και πιο δημοφιλής σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες διαδήλωναν, έμπλεκαν σε ταραχές και συγκρούσεις με την αστυνομία, καθώς τις ωθούσαν ακτιβίστριες όπως η Κλάρα Τσέτκιν (αργότερα ένθερμη Μπολσεβίκα).

Όταν η τσαρική Ρωσία ήταν στα πρόθυρα της αστάθειας, ήταν οι ταραχές από γυναίκες σε μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Πετρούπολης, που πυροδότησαν τη σπίθα της επανάστασης. Σε αναγνώριση της ζωτικής σημασίας υποστήριξη αυτών των πρώτων φεμινιστριών που έδωσαν στην εκκολαπτόμενο μπολσεβίκικο καθεστώς, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έγινε επίσημη γιορτή της Σοβιετικής Ένωσης.

Λόγω της ισχυρής της σύνδεσης με τον κομμουνισμό και τις τερατώδεις υπερβολές των Μπολσεβίκων, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έπεσε σε αφάνεια στη Δύση μέχρι που αναβίωσε από τις μαρξίστριες φεμινίστριες της δεκαετίας του 1960. Από τότε, έχει γίνει μια μέρα θριάμβου, κατά την οποία οι γυναίκες βεβηλώνουν εκκλησίες, αποκλείουν τους άνδρες δημόσιους χώρους, και γενικά συγχαίρουν τον εαυτό τους.

Σε ορισμένες χώρες, η μέρα έχει πολύ αρνητική χροιά, επειδή συμβολίζει την σοβιετική κατοχή. Στην πρώην Τσεχοσλοβακία, για παράδειγμα, τα συλλαλητήρια κατά την Ημέρα της Γυναίκας ήταν τεράστια γεγονότα που χρηματοδοτούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Από την επανάκτηση της ανεξαρτησίας τους, οι χώρες αυτές έχουν γενικά είχε μια αρνητική γνώμη για την γιορτή, η οποία μνημονεύεται μόνο από τους εναπομείναντες "κολλημένους" κομμουνιστές.

* Η Αλεξάνδρα Κολοντάι (Alexandra Kollontai 1872 – 1952) είχε πρωταγωνιστήσει το 1918, ένα χρόνο μετά την επικράτηση του Λένιν και των Μπολσεβίκων, στην σύνταξη του νέου οικογενειακού κώδικα. Στόχος του κώδικα ήταν “να καταργηθεί η υποκρισία της αστικής οικογένειας”. Η Κολοντάι οραματιζόταν ένα κόσμο όπου “ο υποκριτικός και δουλικός  για τη γυναίκα αστικός γάμος σε μια ιδιοκτησιακή κοινωνία, θα έδινε τη θέση του σε μια ελεύθερη σχέση συμβίωσης, σεβασμού, έρωτα και αγάπης των ανθρώπων, μέσα σε μια αταξική κοινωνία”. Καθιερώθηκαν τότε ο πολιτικός γάμος (ο μόνος που γραφόταν στο ληξιαρχείο) και το πολιτικό διαζύγιο. Τα νόθα παιδιά απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τα νόμιμα. Κάθε αίτηση διαζυγίου ακόμα και μονομερής, γινόταν αυτομάτως δεκτή και ανακοινωνόταν στο έτερον ήμισυ μέσα σε επτά ημέρες ταχυδρομικώς. Νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις και αναγνωρίστηκε η ιδέα της συμβίωσης. Όσοι συμβίωναν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους παντρεμένους. Διάβασε: Το «Γραφείο του ελεύθερου έρωτα» και η εθνικοποίηση των γυναικών από τους Μπολσεβίκους

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ κι εδώ