Εταιρία ‘τύπου Blackwater’, όχι στρατό, έχει στείλει το Κρεμλίνο στην Κριμέα!

Δεν έστειλε στρατεύματα ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη χερσόνησο της Κριμέας όπως προκύπτει από τις τελευταίες πληροφορίες που φτάνουν από ρωσικές αλλά και αμερικανικές πηγές (π.χ. http://www.thedailybeast.com/).
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Έστειλε την ιδιωτική εταιρία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας «Vnevedomstvenaya Okhrana» η οποία συνεργάζεται με το ρωσικό υπουργείο Εσωτερικών, αλλά και μια ακόμη ομάδα παραστρατιωτικών οι οποίοι δεν είναι σαφές που ανήκουν, σε μια προσπάθεια να μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν επενέβησαν οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, άρα δεν στοιχειοθετείται εισβολή σε ξένη χώρα…
Έτσι εξηγείται και το ότι δεν έφεραν διακριτικά στις στολές παραλλαγής που φορούσαν. Έτσι εξηγείται και η αναφορά του Σεργκέι Λαβρόφ προς τον ομόλογό του υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, ότι δεν υπάρχουν ρωσικά στρατεύματα, στρατιώτες ή πεζοναύτες που να έχουν αναπτυχθεί έξω από τη ναυτική βάση… Τυπικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι δεν του είπε ψέματα, ή μάλλον, για την ακρίβεια, του είπε τη μισή αλήθεια.
Η ιδιωτική αυτή εταιρία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας που προφανώς στελέχη της είναι πρώην μέλη ειδικών δυνάμεων, ανέλαβε να ελέγξει και να περιφρουρήσει τα αεροδρόμια που μεταδόθηκε ότι κατελήφθησαν από ρωσικές δυνάμεις. Το «μεγάλο κόλπο» της ρωσικής πλευράς, είναι ότι η πλειοψηφία των ανδρών που περιπολούν και προστατεύουν τις εγκαταστάσεις του ρωσικού ναυτικού στην Κριμέα, μπορεί να είναι και Ουκρανοί πολίτες!


Στόχος της ανάπτυξης του ιδιωτικού «στρατού» στην περιοχή, είναι κατά πάσα πιθανότητα το να μην επιτρέψει στην αντίπαλη πλευρά της εξουσίας στην Ουκρανία, να χρησιμοποιήσει το αεροδρόμιο για να μεταφέρει μαζικά Ουκρανούς που θα πάρουν μέρος σε διαδηλώσεις με στόχο επικοινωνιακό και ουσιαστικό: Στην πρώτη περίπτωση να πετύχει το να βγαίνει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης μια πιο «ισορροπημένη» εικόνα για την Ουκρανία και όχι ότι είναι de facto υπό ρωσικό έλεγχο.
Τώρα, όσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση, αυτό που είναι εύσχημο να αναμένει κανείς, αφού θα ήταν συμβατό με όσα ανέφερε ο εκδιωχθείς πρόεδρος της Ουκρανίας στη χθεσινή του συνέντευξη, δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο, το επόμενο βήμα στην κρίση να είναι η επιστροφή του Βίκτορ Γιανουκόβιτς σε ουκρανικό έδαφος, δηλαδή στην Κριμέα, την οποία θα έχει ασφαλίσει ο ιδιωτικός στρατός. Για την ακρίβεια, αυτή η κίνηση μοιάζει να είναι μονόδρομος, εάν θέλει να παίξει τον οποιοδήποτε μελλοντικό ρόλο στην εξέλιξη και ελπίζουμε στην τελική αποκλιμάκωση της κρίσης.
Το αδιέξοδο σε περίπτωση που επιστρέψει θα μοιάζει απόλυτο. Δεν θα είναι όμως. Στην ουσία, η ρωσική πλευρά θα έχει απαντήσει, βήμα προς βήμα, στις αντίστοιχες κινήσεις της ουκρανικής ηγεσίας και των διεθνών – δυτικών – υποστηρικτών της. Στο τέλος δεν αποκλείεται καθόλου ο Γιανουκόβιτς να παραμεριστεί, ίσως είναι και η πιθανότερη εξέλιξη, όμως, θα έχει παίξει τον ρόλο του στη ρωσική στρατηγική διαχείρισης της κρίσης, ως ένα χρήσιμο διαπραγματευτικό χαρτί.
Εάν η Δύση δεν δει τον δρόμο που ανοίγει το Κρεμλίνο σε έναν συμβιβασμό, πάντα οι Ρώσοι θα έχουν την επιλογή να παρακολουθούν τον Γιανουκόβιτς να παριστάνει τον πρόεδρο της Ουκρανίας από την Κριμέα και να επισείουν κατά το δοκούν την απειλή απόσχισης της χερσονήσου από την Ουκρανία, πάντα μέσω δημοκρατικών μεθόδων…

Άρα, δεν είναι διόλου απίθανο η Κριμέα να εξελιχθεί σε μια νέα «Φορμόζα» (σημερινή Ταϊβάν) αμέσως μετά την εκδίωξη των εθνικιστών του στρατηγού Τσιαν Κάι Σεκ το 1949 από το ηπειρωτικό έδαφος της Κίνας, με τις ηγεσίες στο Πεκίνο και την Ταϊπέι να ισχυρίζονται ότι είναι αμφότεροι ότι είναι οι νόμιμοι εκπρόσωποι της Κίνας… Κι ας μη σκεφτεί κανείς ότι η Ταϊβάν δεν έχει αναγνωριστεί και παλεύει να εξισορροπήσει την κινεζική στρατιωτική ισχύ, αφού στο τωρινό «θέατρο» τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά.

Όπως έχουμε υποστηρίξει από την αρχή της κρίσης, η Ρωσία έχει λόγους να αντιμετωπίζει τον Γιανουκόβιτς αρνητικά και αν τον θεωρεί ακόμα και «καμένο χαρτί» μακροπρόθεσμα, όμως, πρώτα θα τον αξιοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο πλαίσιο της στρατηγικής της.
Η κατάσταση στο εσωτερικό της Ουκρανίας είναι πραγματικά τραγελαφική, αφού θα πρέπει να είναι ή αφελής ή ιδιοτελής όποιος υποστηρίζει ότι μετά όσα έχουν συμβεί, η εξουσία θα μπορεί να εναλλάσσεται ανάμεσα σε Γιανουκόβιτς και Τιμοσένκο, τη στιγμή που αμφότεροι κατηγορούνται για τη διασπάθιση τεραστίων ποσών, για ίδιον όφελος, ή από μη συμβατές με το ουκρανικό εθνικό συμφέρον αποφάσεις.
Την ημέρα που Ελβετός εισαγγελέας δέσμευε τα περιουσιακά στοιχεία του Γιανουκόβιτς στην Ελβετία, ο ίδιος κατηγορούσε δημοσίως την Τιμοσένκο, ότι ζημίωσε την Ουκρανία 20 δισεκατομμύρια δολάρια… Εάν αυτοί οι δύο αλληλοεξουδετερωθούν, τότε θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει, ότι μετά το πέρας της κρίσης και την πιθανή επιστροφή στο status quo, τότε ίσως αποδειχθεί ότι οι σημερινές κινήσεις της ρωσικής ηγεσίας που εκ πρώτης όψεως παραπέμπουν σε κλιμάκωση, επί της ουσίας δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για λύση.
Και ας μην ξεχνάμε τον ρόλο της Ουκρανίας, ως ένα κράτος-μαξιλάρι (buffer-state) ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση.

ΠΗΓΗ