.jpg)
Ολόκληρο το σχέδιο ξεπουλήματος της χώρας - οικονομικές αλλά και κοινωνικές - πολιτικές οι επιπτώσεις
Δημοσιεύουμε παρακάτω το πλήρες σχέδιο
ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕΔ, από επίσημη
παρουσίαση του ΤΑΙΠΕΔ με ημερομηνία 30 Ιουλίου 2015, 15 μέρες μετά τη
συμφωνία κορυφής για το 3ο μνημόνιο και την ψήφιση του 1ου
προαπαιτούμενου νόμου.
Το ξεπούλημα της Ελλάδας με αριθμούς και φωτογραφίες
ΟΛΠ, ΟΛΘ και 10 περιφερειακά λιμάνια
ΟΣΕ - ΤΡΑΙΝΟΣΕ
14 Περιφερειακά Αεροδρόμια
Εγνατία Οδός και οι άλλες Εθνικές Οδοί
Μαρίνες Αλίμου, Νέας Επιδαύρου, Ύδρας, Πόρου, Χίου, Πύλου και σε όλη την Ελλάδα
ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ
ΔΕΗ
Το κείμενο είναι στα Αγγλικά (όπως
άλλωστε και τα μνημόνια που ψηφίζονται από τη βουλή τα τελευταία 5
χρόνια), με Ελληνική μετάφραση στα κύρια σημεία του από το μέλος της
Επιτροπής μας (το οποίο και ευχαριστούμε)
Τα ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας:
Παραδίδει σε ιδιώτες κρίσιμης σημασίας
για τις λαϊκές ανάγκες υποδομές (νερό, ρεύμα, συγκοινωνίες,
επικοινωνίες), ορισμένες από τις οποίες είναι κρίσιμες και από άποψη
εθνικής ασφάλειας (ΟΤΕ, αεροδρόμια κλπ)
Η περιουσία του δημοσίου, που
δημιουργήθηκε με χρήματα του Ελληνικού λαού, ξεπουλιέται κακήν - κακώς
και με εξευτελιστικό τίμημα, εκατοντάδες (και χιλιάδες) φορές κάτω από
την πραγματική της αξία. Οι αγοραστές, γνωρίζοντας τη μνημονιακή
υποχρέωση του ξεπουλήματος με συγκεκριμένες μάλιστα προθεσμίες,
χαμηλώνουν ακόμα πιο πολύ το τίμημα και χειροτερεύουν (σε όφελός τους)
τους όρους. Για παράδειγμα, η Fraport (αγοραστής των 14 περιφερειακών
αεροδρομίων) φέρεται τώρα απρόθυμη να τηρήσει αυτά για τα οποία είχε
δεσμευτεί στην περσινή προσφορά της. Ζητά «να της παρασχεθούν
αδιαμφισβήτητες εγγυήσεις για την παραχώρηση», ενώ «δυσκολεύεται να
εξασφαλίσει χρηματοδότηση εξαιτίας του ρίσκου της χώρας»!
Πωλήσεις δημόσιας περιουσίας κάτω από
τέτοιες συνθήκες, αποτελούνθερμοκήπιο διαφθοράς και σκανδάλων. Για
παράδειγμα, "Η εκποίηση των 28 δημοσίων κτιρίων έφτασε μετά από
παρεμβάσεις πολιτών στην εισαγγελέα διαφθοράς, ασκήθηκε δίωξη κατά
στελεχών του ΤΑΙΠΕΔ για απιστία κατά του δημοσίου σε βαθμό κακουργήματος
και επιδικάστηκε πρόστιμο 600 εκ ευρώ. Επίσης, η ιδιωτικοποίηση του
Αστέρα Βουλιαγμένης σταμάτησε γιατί το ΣτΕ δεν έκανε δεκτό το ΕΣΧΑΔΑ"
(απόσπασμα από κοινή ανακοίνωση τριών κινημάτων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις).
Το δημόσιο χάνει έσοδα πολλαπλάσια από
το τίμημα της πώλησης, το οποίο συνήθως το λαμβάνει σε δόσεις, αν το
λάβει τελικά (γιατί έχουμε και περιπτώσεις που δεν το λαμβάνει). Και
πάλι το παράδειγμα αφορά στη Fraport: H Fraport θα πληρώσει στο Ελληνικό
Δημόσιο μόνο 1,234 δις ευρώ, όσα είναι τα τριετή καθαρά έσοδα του
κράτους από αυτά τα αεροδρόμια, εκ των οποίων τα 520 εκατ. θα κληθεί το
Δημόσιο να επιστρέψει στην Ε.Ε. ως απραγματοποίητα έργα ΕΣΠΑ που ήδη
τρέχουν. Την ίδια στιγμή μάλιστα που η επίσης γερμανική εταιρία
διαχείρισης του Αερολιμένα Αθηνών (Hochtief) καθυστερεί να πληρώσει ΦΠΑ
1,4 δις στο κράτος. Ο δε ιδιώτης επενδυτής θα εισπράξει πάνω από 22 δισ.
ευρώ στα 40 χρόνια της παραχώρησης.
Τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις πάνε
στην εξυπηρέτηση της μαύρης τρύπας του χρέους, δηλαδή σε ένα βαρέλι
δίχως πάτο, με μόνους ωφελημένους, εκτός από τους αγοραστές, τους
δανειστές. Όπως δηλώνει ο Μάικλ Χάντσον,
καθηγητής οικονομικών και σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων: “Σήμερα η
Ελλάδα δεν έχει τα αναγκαία έσοδα να αποπληρώσει τα δάνεια της. ‘Eτσι
της λένε.
Εάν δεν έχετε να πληρώσετε, να δώσετε
την περιουσία σας. Όμως, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο κανένα κυρίαρχο
κράτος δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του. Εδώ δεν είναι μόνο το
ότι γίνεται υπέρβαση της δημοκρατίας αλλά απορρίπτεται ο ίδιος ο ορισμός
του κυρίαρχου κράτους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. ‘Αρα είναι κάτι
πολύ πιο σοβαρό από μια επίθεση στη δημοκρατία, είναι ένας διευρωπαικός
πόλεμος”.
Η περιουσία παραδίδεται απαλλαγμένη από
βάρη (πχ. χρέη κλπ), τα οποία φορτώνονται στον Ελληνικό λαό. Πρόσφατο
παράδειγμα ο νόμος που ψηφίστηκε στις 16 Οκτώβρη 2015, που διαγράφει τα
χρέη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και του ΟΣΕ προς το Δημόσιο, φορτώνοντάς τα στον
Ελληνικό λαό, για να γίνει η πώληση πιο επωφελής για τον αγοραστή.
Μόνο το κερδοφόρο κομμάτι της περιουσίας
πωλείται, αφήνοντας το ζημιογόνο τμήμα στο δημόσιο, με ότι αυτό
συνεπάγεται για τα έσοδα του δημοσίου. Ο ίδιος ο νυν αναπληρωτής
υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Χρήστος Σπίρτζης, τόνιζε
παλαιότερα σε Γερμανούς δημοσιογράφους: «Η πρόθεση της ελληνικής
κυβέρνησης να πουλήσει 14 από τα κερδοφόρα αεροδρόμια και τα άλλα, τα μη
κερδοφόρα, τα προβληματικά, πάνω από 30 αεροδρόμια δηλαδή που δεν έχουν
κέρδη και πρέπει να συνεχίσουν να επιδοτούνται, παραμένουν στο ελληνικό
δημόσιο. Αυτό είναι ένα μοντέλο που δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην
Ευρώπη. Αυτό ταιριάζει περισσότερο σε μια τριτοκοσμική αποικία παρά σε
μια χώρα μέλος της ΕΕ.». Είναι ο ίδιος υπουργός που θα εφαρμόσει τώρα
την τριτοκοσμική αυτή συμφωνία!
Οι ιδιώτες, που αγοράζουν τη δημόσια
περιουσία με μοναδικό σκοπό το κέρδος, θα αυξήσουν τα τιμολόγια και τις
τιμές για τον καταναλωτή, αδιαφορώντας για τις λαϊκές ανάγκες.
Παραδείγματα είναι γνωστά από το παρελθόν της χώρας, με την ΟΥΛΕΝ στο
νερό και την Πάουερ στο ρεύμα (δείτε εδώ).
Αλλά και στις μέρες μας, όπου οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες νερού
απέτυχαν πλήρως σε όλη την υφήλιο και γυρίζουν ξανά στο δημόσιο έλεγχο
(πχ. Παρίσι)
Έτσι, βασικές κοινωνικές υπηρεσίες, που
το κράτος υποχρεούται να παρέχει δωρεάν στους πολίτες του, γίνονται
πλέον αντικείμενο κερδοσκοπίας από το κεφάλαιο, με το κράτος να μην έχει
πλέον δυνατότητα παρέμβασης σε τιμολόγια και όρους παροχής υπηρεσιών
(πχ. για ευπαθείς ομάδες), παρά μόνο ίσως κατόπιν αδράς επί πλέον
αμοιβής προς τους ιδιώτες ιδιοκτήτες.
Οι ιδιώτες όμως δεν επενδύουν (γιατί
επενδύσεις = κόστος), ιδίως σε τομείς όπου οι επενδύσεις έχουν τεράστιο
κόστος (όπως στην ηλεκτρική ενέργεια) αρκούμενοι στην επέκταση του
πελατολογίου τους (= κέρδος). Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Το πρώτο
καθολικό Black out
στις ΗΠΑ και τον Καναδά έγινε το 2003, λίγα χρόνια μετά την
ιδιωτικοποίηση του ηλεκτρικού ρεύματος, γιατί οι ιδιωτικές εταιρίες δεν
επένδυαν σε εργοστάσια παραγωγής, αλλά προσπαθούσαν μόνο να κερδίσουν
νέα πελατεία χωρίς δυνατότητα να εξυπηρετήσουν τη νέα ζήτηση.
Οι ιδιώτες εφαρμόζουν αντεργατικές
πολιτικές, με απολύσεις, μείωση προσωπικού (και αντίστοιχα μείωση
ποιότητας υπηρεσιών και ασφάλειας των εργαζομένων). Παράδειγμα τα έργα
και ημέρες της Fraport, αγοραστή των 14 κερδοφόρων περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας, σε άλλα αεροδρόμια που έχει στην κατοχή της.
Οι αγοραστές εξυπηρετούν με τις αγορές
τους τα δικά τους συμφέροντα αλλά και τα συμφέροντα των χωρών τους, μιας
που πολλές φορές είναι κρατικές εταιρίες (πχ. η Deutsche Telecom,
αγοραστής του ΟΤΕ και η Fraport αγοραστής των 14 αεροδρομίων), και όχι
του Ελληνικού λαού και της χώρας. Κατά δήλωση
του Καθηγητή κύριου Rudolf Hickel, από Πανεπιστήμιο της Βρέμης: «Στην
ουσία, λαμβάνει χώρα μια αλλαγή της ιδιοκτησίας ενός αριθμού εύρωστων
ελληνικών κρατικών επιχειρήσεων σε γερμανικά χέρια. Και εν κατακλείδι,
είναι σημαντικό να σημειώσουμε, ότι τα κέρδη, τα σημαντικά κέρδη που
εμφανίζουν αυτά τα 14 αεροδρόμια, στην ουσία αντί να διοχετεύονται στα
ελληνικά δημόσια ταμεία, θα πηγαίνουν κατ' ευθείαν σε Γερμανικά δημόσια
ταμεία.»
Τέλος, η εκποίηση της δημόσιας
περιουσίας εντάσσεται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της ιδιωτικοποίησης
όλων των δυνάμει κερδοφόρων δραστηριοτήτων που σήμερα ανήκουν στο
κράτος, με τημετατροπή τους σε κερδοφόρες, μέσω:
Αύξησης τιμολογίων, που εφαρμόζονται
συνήθως λίγοπριν τις ιδιωτικοποιήσεις, για να μην καταλάβει ο λαός το
κόλπο, να μην είναι σαφής η ταξική φύση των σχετικών στατιστικών πριν
και μετά την ιδιωτικοποίηση, και για να σιγουρευτεί ο επενδυτής για τα
κέρδη του.
Της σχεδιασμένης απόλυτης υποβάθμισης
των δημόσιων ανταγωνιστικών δομών (πχ. στη υγεία, την παιδεία, τις
συγκοινωνίες και την ασφάλιση) ώστε η "πελατεία" να οδηγηθεί σχεδόν
αναγκαστικά στον ιδιωτικό τομέα
Της παράδοσης των δικτύων (π.χ. διανομής
ενέργειας, φυσικού αερίου, νερού, σιδηροδρόμων, εθνικών οδών), που
σημειωτέον έχουν και το μεγαλύτερο κόστος κατασκευής, επίσης σε ιδιώτες
(όπου αυτό συμφέρει) ή του ελέγχου τους από "ανεξάρτητες" αρχές (αν δε
συμφέρει η ιδιωτικοποίηση), που θα διασφαλίζουν την κερδοφορία των
ιδιωτών παρόχων υπηρεσιών. Έτσι, το δίκτυο της ΔΕΗ (που δημιουργήθηκε με
τεράστιο κόστος για τον Ελληνικό λαό), ή οι γραμμές του ΟΣΕ, θα
χρησιμοποιούνται από ιδιωτικές "εταιρίες λειτουργίας", που θα τις
εκμεταλλεύονται χωρίς να ξοδεύουν δεκάρα για την ανάπτυξή τους,
κερδίζοντας (χωρίς κόστος) πελάτες - καταναλωτές.
Αφήνουν δε στο κράτος όλες τις άλλες
ζημιογόνες δραστηριότητες εξυπηρέτησης του κεφαλαίου που αυτοί οι ίδιοι
δε θέλουν να αναλάβουν (όχι βεβαίως τις κοινωνικές του υπηρεσίες, τις
οποίες θέλουν με λύσσα να εξαφανίσουν), για να τις εκμεταλλεύονται, και
να καταγγέλλουν μετά το κράτος για ανικανότητα, αφού είναι ζημιογόνο.
Αυτή η πολιτική υπονομεύει επίσης και κάθε προσπάθεια κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής, αφού:
Παραδίδει ολόκληρη την οικονομική ζωή στο κεφάλαιο, ενισχύοντας έτσι και την πολιτική του δύναμη.
Συρρικνώνει μέχρι εξαφανίσεως το κράτος,
και έτσι και την αρχική (τη στιγμή της πολιτικής και κοινωνικής
αλλαγής)δυνατότητα μιας νέας λαϊκής κυβέρνησης
Βαθαίνει την εξάρτηση (δυσκολεύοντας έτσι τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής από μια λαϊκή κυβέρνηση)
Αυξάνει δραματικά τις ανισότητες (και έτσι ενισχύει δραματικά και το συσχετισμό δύναμης υπέρ του κεφαλαίου)
Καταστρέφει το λαό και τη χώρα,
δημιουργώντας πιεστικές ανάγκες άμεσης αναστροφής της πορείας και
ανακούφισης του λαού σε περίπτωση κοινωνικής αλλαγής, αλλά και άμεσες
ανάγκες ανακούφισης και αντίστοιχα καθήκοντα για το κίνημα ήδη από
σήμερα.
Ενισχύει την ιδεολογική κυριαρχία του
νεοφιλελευθερισμού, αφού εμφανίζει τη δική του πολιτική ως επικρατούσα,
και ως εκ τούτου ως "ρεαλιστική", ως τη μόνη εν τέλει εναλλακτική (TINA:
There Is No Alternative). Τι κι αν αυτή η πολιτική προτάθηκε ήδη από τη
δεκαετία του 50, αλλά απέτυχε παταγωδώς παντού όπου υπήρχε στοιχειώδης
δημοκρατία; Τι κι αν χρειάστηκε, από τη Χιλή του 1973 μέχρι το Ιράκ και
την Ελλάδα του σήμερα, οι υποστηρικτές της να εκμεταλλευτούν (ή να
δημιουργήσουν) μια σειρά από τρομακτικά σοκ
(αιμοσταγείς χούντες, βασανιστήρια, πολέμους, φυσικές καταστροφές,
χρέος) για να την επιβάλουν; Τι κι αν παντού όπου τελικά επιβλήθηκε ο
νεοφιλελευθερισμός, πέτυχε μόνο την εξαθλίωση της τεράστιας πλειοψηφίας
του πληθυσμού, την τεράστια αύξηση του χάσματος πλουσίων και φτωχών, την
κατάργηση της δημοκρατίας και την καταστροφή ολόκληρων χωρών;
Έτσι, αυτή η πολιτική βρίσκεται σε
απόλυτη αντίθεση με την πολιτική του λαίκού κινήματος και τη στρατηγική
της αριστεράς, οποιασδήποτε απόχρωσης. Δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν μια
από τις "αποδεκτές" τακτικές που μπορεί να εφαρμόσει μια αριστερή
κυβέρνηση τάχα συγκυριακά, να αποδεχτεί μια αριστερή αντιπολίτευση, ή να
γίνει ανεκτή από το λαϊκό κίνημα, αφού αποτελεί κεντρικό στοιχείο της
αντίπαλης στρατηγικής.
Για του λόγους αυτούς, η αντιμετώπιση
του ξεπουλήματος των "ασημικών" του δημοσίου, πρέπει να αντιμετωπισθεί
από το λαϊκό κίνημα ως αυτό που πραγματικά είναι: Μια πολιτική
καταστροφική για το λαό και τη χώρα, που ευνοεί τους λίγους και
εξαθλιώνει τους πολλούς, ενταγμένη στη στρατηγική του κέρδους του
κεφαλαίου και της πολιτικής κυριαρχίας του κατεστημένου.
