Έσβησαν το Ολοκαύτωμα της Νάουσας από το βιβλίο Ιστορίας του Δημοτικού!

ΤΟ... μακρύ χέρι των Ρεπούσηδων, που έχει αναλάβει να ξαναγράψει την Ιστορία του τόπου, έφθασε ως φαίνεται μέχρι και τα βιβλία του δημοτικού σχολείου! Όπως αποκάλυψε ο δήμαρχος της Νάουσας, Αν. Καραμπατζός, κατά την ομιλία του στην πρόσφατη εκδήλωση -παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας- στο βιβλίο Ιστορίας που διδάσκεται στα δημοτικά δεν αναφέρεται λέξη για το Ολοκαύτωμα της Νάουσας από τους Τούρκους. Απέδωσε, μάλιστα, το γεγονός αυτό σε κάποιους «φωστήρες» και «ειδικούς», που... κατάφεραν να το διαγράψουν!.. «Εμείς σήμερα αντιστεκόμαστε σ' αυτήν την ισοπέδωση και τους δήθεν προοδευτικούς» υπογράμμισε. Σημειώνεται, ότι το Ολοκαύτωμα της Νάουσας ήταν ανάλογο με αυτό του Μεσολογγίου, αλλά δεν έχει τύχει της ίδιας αναγνώρισης.

Να πώς περιγράφει η Θάλεια Σαμαρά τη σκηνή της μεγάλης θυσίας των γυναικών:

«… Αλαφιασμένες 13 νέες κοπέλες και μανούλες με μωρά στην αγκαλιά, μέσα απ' τα χαλάσματα και τους καπνούς, τρέχουν προς τις ακρινές συνοικίες της πόλης με μια απεγνωσμένη κραυγή στο στόμα: “Στο βουνό, στο βουνό να σωθούμε”. Βγαίνουν στην εξοχή. Σταματούν. Η ανάσα κόβεται. Τα πόδια τρέμουν. Τα μωρά βαραίνουν στις αγκαλιές, μα η ελπίδα τους δίνει φτερά. Κοντεύουν στο γιοφύρι της Αράπιτσας στους Στουμπάνους, ίσως προλάβουν να σωθούν. Μα από μακριά ακούγεται σάλαγος, οχλαγωγή, ξεκαθαρίζει ποδοβολητό αλόγων, φωνές και ουρλιαχτά.

Οι Τούρκοι! “Αχ, Παναγιά μου” θα τις προλάβουν. Κι ύστερα ξέρουν τι τις περιμένει. Ατίμωση και σκλαβοπάζαρο. Η σκέψη τις τρελαίνει. Πνίγονται. Ανασασμός μόνον ο θάνατος. Για μια στιγμή χαμένες, τα σταματάνε. Κάτω απ' τα πόδια τους με βουητό πέφτουν αφρισμένα νερά της Αράπιτσας. Είναι τα νερά τους. Από μικρές ο ήχος αυτός τις νανούριζε, τις συντρόφευε σ' όλες τις ώρες της ζωής τους. Νερά κατάδικά τους, αγαπημένα. Κι ο θάνατος εδώ, στην αφρισμένη τους δίνη, θάναι γλυκός λυτρωμός.

Κι ο χορός ξεκινά. Η πρώτη κοπέλα πέφτει και ακολουθούν κι άλλη, κι άλλη, σφίγγοντας στον κόρφο τους τα βρέφη και ζητώντας συγχώρεση απ' αυτά. Ο απανωτός γδούπος των κορμιών δένεται με τη βουή του καταρράχτη. Ο πόνος, ο λυγμός και το παράπονο πνίγονται. Σβήνουν στους αφρούς. Μα ψηλά στον αέρα ανεβαίνουν ανάλαφρες οι ψυχές».

πηγή: το παρόν